Lòna (Cristina) :
Èri plan, ièu, dins aquesta lòna !
D’èrba, d’aiga, d’abrics e d’amics…Aviái tot ! Qué  demandar de mai ?
Mas un jorn, venguèron me prene… per fòrça ! Ai ensajat de resistir, mas podiái pas res faire ! Son venguts ambe de cabals, de còrdas. Èran nombroses…Ai pas pogut luchar longtemps.
E doncas me trobèri embarcat dins un camion. Aprèp lo carreg,  me botèron de cordetas blancas, a l’entorn de las banas e un pichon pompon roge, al mièg del front ! Puèi me faguèron dintrar dins una cava tota negra…
E ièu, pensavi : « Mas perqué me castigar ? Ai pas res fach d’enebit ! »
Èri pas tot sol, e lo borrut me diguèt : « Te fagas pas de lagui. Serà lèu ton moment de glòria ! »
Sulpic, la pòrta se dobriguèt. Ièu, roncèri defòra, per me trobar fin finala, dins una mena de circ, o puslèu una arena, ambe d’òmes tot de blanc vestits, ambe un daquòs de metal dins la man. Me faguèron virar en borrica, per ganhar de moneda !
Lo mond, suls gradins, cridavan ! Piquèron dins las mans. E una musica espanhòla s’espandiguèt…
Puèi tornèri dins la cava escura. Puèi, tornamai, lo viatge en camion !
E enfin, ara, pòdi alenar dins ma lòna de Camarga.
Al còp que ven, m’amagarai mièlhs. Vòli pas pus far l’estela. Soi pas una vedeta !
Mas, sonque un buòu de lòna !

---