Garrolha (Dolors)
Una garrolha vièlha se dreçava al còr del camin amb sas brancas tortuosas. Los passants que se pausavan jos son ombra espessa escotavan, esbaïts, lo brusiment misteriós del fulham. Cadun i retrobava un èco mut de sa pròpria dolor.
De nuèch, se disiá que mormolhava, e que cada fuèlha èra un messatge de destressa d’ancianas garrolhas daissadas.
Mas un matin, lo tronc s’afondrèt en silenci, e lo vent ne plorèt la memòria.

---

Garrolha (Cristina)
Enrodats de totas parts !
De parets d’ariège, nautas, vièlhas, secas.
De menas d’aram rovilhats.
Èran ensarrats, embarrats,
Encerclats d’espinoses,
E la garrolha de’n pertot !
Cossi se’n desseparar ?
Prisonièrs volontaris ?
Aqueste camin de travèrsa,
Sul penjant del puèg,
Son eles que l’avián causit !
Quina idèa !
Èra lo camin del diable !
Una vertadièra cachavièlha !
Per astre, el trobèt,
Dins lo fins fons de son sac d’esquina,
Un pichon cotelon !
Esplech derisòri,
Mas melhor que pas res !
Otís en man,
Levant lo pè fòrça naut,
Per aplatir tot çò que podiá.
Ensajant de copar lo demai,
Avancèron.
Al cap de qualques oras,
Se desplaçant al ritme de  las formigas,
Tornèron trobar, enfin, lo bon camin !
Cambas, mans, braces,
Fissats, estraçats !
Cal saupre que, pr’aquò,
Pendent de jorns e de setmanas,
Portèron los estigmats
D’aquesta sacrosanta garrolha !

---

Garrolha de cloquièr (Josie)
Un còp èra, dos vilatges separats per tres pichons quilomètres e que se vodavan un l’autre, un òdi ferotge.
Tres quilomètres a vòl d’aucèl, mas un valat immens e irreductible.
De generacion en generacion, aquel ressentiment persistissiá, una simpla beluga assegurava garrolhas, polemicas, emponhadas.
La jovença d’aqueles dos vilatges, coma lors parents abans eles, s’afrontava, pendent las vòtas.
Un simple diferent, e vaquí, que la tropa sosteniá lor amic en dificultat, e la bagarra generala èra assegurada.
Mai complicat, se una joventa voliá frequentar un jove del vilatge vesin, mèfi als amoroses !
Se rescontrar deveniá malaisit per eles, e se finissián per se maridar a la comuna, alara renegats per qualques temps per los dos camps, èran ignorats.

Sus lo terren de fotbòl, teatre ideal, los rencontres s’acabavan totjorn mal, blavairòls, bonhas se recoltavan a paladas.
Gloriós d’aver donat un president a la França,per un, gloriós d’aver agut un marqués erudit e possedissent una biblioteca de mai de 30 000 libres, per l’autre, aquelas doas comunautats se garrolhan tanben per un territòri.
Ara, l’abitat totjorn mai expansiu, a fach qu’aqueles doas localitats se tòcan. Los ostals, las villas an remplaçat los camps, las vinhas.
Las mentalitats an cambiat, l’egoïsme, cadun per se, la vida tot simplament mai agitada, fan que tot aquò s’estompa.
Es devengut una simpla rivalitat, facha de pichonas garrolhas, de gelosiás insignificantas, aquò’s pas « la Princessa de Garigouille », que me dirà lo contrari.

---