Las passejadas occitanas, son un biais de parlar o d’ausir parlar la lenga diferentament.

Fa qualque temps que sèm a experimentar amb bonur aquesta fòrmula. Es un biais diferent per aprene una lenga. Sèm defòra dins la natura. Aquò dona mai de benaise al mond, e doncas gausan mai ensajar de parlar que dins una sala de trabalh. Sèm amassa, amb d’autras sensacions, que dins un luòc que poiriá semblar un pauc tròp escolar. Tot aquò nos fa sentir coma en vacanças, e doncas mai destenduts. Cadun parla quand vòl, sus çò que vòl. Pas de jutjaments, sonque d’ajuda.

I a totjorn quicòm que dona l’escasença de charrar : las plantas, los animals, las odors, las colors, amb l’un, amb l’autre, per dos, o mai. O sonque ausir los autres, e se calar.

Aquesta formula ? Pensi que l’ensajar es l’adoptar, e a mon vejaire, se deuriá practicar dins totas las lengas.