Sant Joan d’estiu se sarra, lo jorn lo mai long de l’annada, de òc, mas tanben un jorn qu’i es ligat un fum de cresenças e de legendas, coma la de recaptar las erbas de la Sant Joan abans que se leve lo jorn. Una de las que mai m’agrada es que per aparar los drollets de la ronha cal que se trempen dins l’aiganha lo matin de la Sant Joan.

Lo ser es lo moment de la Joanada:
Sul planòl del vilatge s’i es amolonat de gavels a bodre, lo mond son venguts e esperan en charrant. Quauques vièlhs o vièlhas son assetats sus las cadièras qu’an portadas. Es pas encara lo bon moment, es lo Joanòt que va dire. Lo clar del cèl es a mand de s’atudar, bota fuòc! Coma es dich dins lo Tresòr del Felibrige es lo moment: « Sant Joan la grana, fuòc a la cabana ».
En primièr un fuòc pichòt pels pequelets que fasèm sautar en prenent per la man. Puèi es lo grandàs, a tus a ieu cadun sauta, los calinhaires a dos se tenon per la man, se rabinan pelses e ussas. Lo quite Joanòt s’escampa per dessús lo fuòc se tenent d’una man la bereta sul cap per que casèsse pas dedins (s’es ja vist). Aquò dura tant que i a de que cremar e s’acaba per una farandòla.
Bona joanada a totes!