Un monge per un matin d’un freg que pelava dintrava al monastièr. Èra a mand d’acabar la darrièra pujada, quand sul costat de la dralha, lo monge s’avisèt d’un papach-rós enregdesit de freg quilhat sus un calhau. Atendresit per aquel chiquet de vida que s’anava trepassar se fasiá pas-res, lo monge, ne fasent ni dos ni tres, prenguèt l’auselon per lo botar al caud contra sa pèl. Tot reviscolat lo papach-rós se prenguèt de cantar.

Es a n’aquel moment, de tròp tard, que lo monge s’avisèt de son engana. Mantunes còps l’aviá ja dich lo Paire : « Es enebit, tras que tras enebit de cambiar lo camin volguèt per Dieu. Çò que faguèt Dieu es a Dieu de lo desfar »! Pas que d’imaginar l’espolsada que l’esperava, e coma s’anava far brandir las pelhas, li venguèt la susada. E ara coma se sortir d’aquela? Lo monastièr èra en vista, las vacas ja defòra. E vaqui qu’a dos pas del camin una bosa gigantassa, fumanta de caud, veniá d’èsser deslargada per una vaca. A la chut-chut lo monge i pausèt dessús l’aucelon, e fai tirar.

L’aucelon embriagat de ben-aise se botèt de cantar coma un baug, una mandra qu’alentorn passava se sarrèt e se l’engoliguèt d’una caissada.

Moralas:

Lo que te bota dins la merda te vòl pas totjorn de mal.
Lo que te sortís de la merda te vòl pas totjorn de ben.
Quand siás dins la merda que ne vòls sortir es pas lo moment de far lo fièròt, val melhor sonar per ajuda un amic vertadièr.

-Dins aquel raconte lo monge auriá pas degut se calcinar, de tot biais s’aviá pas-res fach, benlèu l’aucelon auriá pres sa volada e fin de l’istòria. O benlèu que la mandra crane caçaire te l’auriá quitament chaplat, que l’aucel cantèsse o que cantèsse pas. Cal ben que poguèsse arribar sa marmalha, que de mandra vegan l’evolucion ne faguèt pas, levat los qu’an de banas que l’i dison vacas o los que n’an pas que l’i dison cavals.

Bon tot aquò per dire que s’un brave jorn avèm un pè dins la merda per se ne sortir causissèm la bona se que non i aurem los dos.

Joan-Peire

Dimèrcres 9 de Febrièr Café òc (de veire lo calendièr)