Lo colomb de la Comuna

Un còp,  un vòl de becadas autonencas  puntegèt dins lo tròç de cèl, d’una carrièra. Sol se n’entrevèt Marcovaldo,  que camina totjorn nas en l’aire. Èra sus un tricicle e, quand vegèt los aucèls, anèt d’aviat coma per les corsejar, dins una fantasiá de caçaire, emai aguèsse pas afustat  d’autre fusil qu’aquel de soldat.

 E aquí, amb los uèlhs suls aucèls que volavan, se trobèt pel mièg d’un caireforc, lo fuòc al roge, entre las veituras, e foguèt a un pas res d’èsser capvirat. Mentre qu’un garda del morre vermelhet preniá nom e adreiça sul talonari, Marcovaldo cercava encara dels uèlhs aquelas alas dins lo cèl, mas avián desaparegudas.

Al trabalh, lo verbal li menèt una cordelada de rasonaments canins.

• E ara los fuòcs tanben ? cridèt lo capmèstre, lo sénher Viligelmo.
• Mas de qué badavas amòrri ?
• Agachavi un v l de becadas, diguèt.
• De qué ? E al sénher Viligelmo, qu’èra un vielh caçaire, los uèlhs li beluguegèron. E Marcovaldo de contar.
• Dissabte, me prengui can e fusil ! diguèt lo capmèstre, tot escarrabilhat, desbrembada la colèra. La passa es començada amont sul puèg. De segur es una volada espaurugada pels caçaires que s’es coitada cap a la vila.

Tota la jornada lo cervèl de Marcovaldo trissava, trissava coma un molin.

• Dissabte, probable, lo puèg serà comol de caçaires, quant de becadas acabaràn en vila ? Se sabi jogar fin, dimenge manjarai de becadas rostidas.

(Italo CALVINO, Marcovaldo o Las sasons en vila)

Revirada occitana, Miquèl PEDUSSAUD