Proprietat privada (Cristina)
« PROPRIETAT PRIVADA« *
*Aquò èra marcat sus un panèl, per lo paire d’una amiga que possediá un pichon prat prèp de Nòstra Dòna de Londres. N’aviá son confle que quand arribava ambe la familha per un picnic, lo dimenge, trobava, de còps, de mond ja a picanicar sus lor terren. Alara farguèt una cleda, que fasiá tot lo torn, e botèt aqueste panèl al mièg de son prat.
Aital se diguèt que seriá pas pus forçat de far partir lo mond, ja installat, sustot que trobava aquò un pauc pesuc e desagradiu.
Mas una dimenjada, quand arribèt amb la sieuna de familha, se faguèron repotegar per un òme, paire de familha, mangisca en boca, al bèl mièg de la proprietat, que lor diguèt :
« Vesètz pas lo panèl ? Aquí es una proprietat privada ! » sus un ton encolerat !
Ne soi encara estabosida de çò que me contèt mon amiga, e de reconéisser que lo topet d’unes, posca èsser tant grand !
Coneissent lo proprietari, pensi, que foguèron obligats de descampar, a la lesta, al bèl mièg de lor repais !

---

La Canopèa. (Joan-Peire)

Es aquí qu’aimi lo venir véser a son levar. A l’ora que s’i pòt encara encarar de l’agach a sa claror naissenta per ne retene la lutz dins los vistons fendasclats que, çò dison los poetas, ne venon la nuèit lo palle rebat. D’en bas o podètz pas saber, sus aquel entremescladís de teulissas que lo solelh ne ven caufar las escaumas roginosas, i resta un fum de vida.
L’anglòra de la coga enganarèla s’i chala de la calor, la tortoira quilhada sus sas nautors i espèra son calinhaire e una tropelada d’estornels s’i pausan per tornar prene alen abans de volar de mai de lors arasbescas movedissas.  Es aquí, jol cobert d’un teule, que lo passerat patarut abalís la nisada. L’agaça, la gralha sus la cima i sautejan en cèrca de quicòm o pas.
Ara qu’es venguda la  prima, i espelís tota una prebenda sasonièra. Lo puput vendrà lèu i far desplegar sa tufa, ja son arribats los faucilhs que, coma d’ulhauces sisclaires, de lor volar descabestrats, grafinhan en ziga-zaguejant l’azur del cèl. Contra la genovesa de dos o tres rengs, pòdi véser l’anar e venir de la randoleta fugidoira que s’afana a petaçar de fanga son nis. De temps en quora, sortisson d’un parguet pròche un parelh d’esquiròls, mai o mens aborgalits. D’una branca mèstra de pin que ne supera l’acrin, cabussan sus los teules canals per s’acotir dins d’escorregudas baujas e aventurosas.
Totes aqueles paures innocents conneisson pas lo perilh que los espia. Pièger que la casuda de còps mortala, d’una ataca folzejanta e bombisseira, pòdi tuar. Pas per m’apitançar, que manquèm pas a l’ostal, non tuar per jòc !
Aquí es mon agre, mon domeni, ma propietat. Senhoreji sens partatge sus aquela canopèa teulissièra, caçairèla diespetadosa.
« Ah! Esperatz-vos, que me sembla que me sona ? Òc ben, aquò’s aquò, i me cal anar ».
Lo tornar es de bon davalar, caminar en equilibri sus los teules del crestenc, ne prene lo penjal fins al bòrd, se tombar en dejós sul teulat del magazin, caucanha, lo bordejar a son ras, puèi, e es aquí, se pòdi dire, que lo cat se penchena, sautar sens se mancar sul relaisset del balet. Darrièr los contravents a la clau, a la sason bona, la pòrta-fenèstra i es entredoberta.
Tanlèu intrar una fragança gostosa me ven per las narras. Un gaitar fins al radassièr me rassegura, ma plaça tot al fons contra lo braç, la mieuna proprietat inalienabla, i es liura.
« Moneta, siás tornada ! Ont siás anada barrutlar encara ? Tè aquí t’as lo recapte, de micas de ton que ne siás agromandida ! »
Caçairèla despietadosa solide, mas a la pesca al tian avisatz-vos que m’i teni!

---

Proprietats secretas (Florença)

Indiscutable
Nòble element de la vida sus tèrra
Desèrts rarament banhats per un delavaci
Isla perduda dins l’imensitat
Sorga risolièra de la prima
Pluèja fina d’ivèrn
Encara mai d’estiu
Nívols pesucs d’auton
Salvan de la secadissa
Abeuratge doç e clar
Benvenguts.
La vida associada
Aiga indispensable