A Propaus
Una presentacion corteta dels administrators del blòg
Cristina
Regenta a la retirada, me soi reconvertida en contaira, e cercant de contes del terrador, foguèt per ieu una revelacion de tornar trobar la lenga de mos grands. Dempuèi, m’agrada de mai en mai de la practicar, e d’escambiar, jól un molon de formas : grops de charadissa, poèmas, escritura, cants, contes, danças tradicionalas, passejadas occitanas dins la garriga (passejar en parlant la lenga òc), …e ara a travèrs lo blòg !
Per ieu, lo contaire es un passador d’imatges, e las imatges me donan enveja de pintrar, e d’escriure. Çò que m’agrada lo mai, actualament, son los poèmas afichas, que mesclan imatges e mots, en occitan, evidentament.
Soi a illustrar a l’aquarèla, mos mokis/haïkus.
Soi tanben una mena de rat de bibliotèca, benlèu un pauc tròp bolimic !
Florença
Fa un pauc mai d’una annada qu’ai decidit d’aprene l’occitan mas ai una facilitat amb las lengas. Ja parli Angles, Espanhòl e Portugués. Aimi la descubèrta de la lenga e la cultura.
Dins la vida soi un artista, ai creat d’animacions sus internet «Leònia Dòna l’Eriç». Existís en occitan e en francès. Soi multi-cartas, pintra aqüarelista, escriveire, contaire e animacion.
Mas autras passions son las passejadas, la botanica e la fauna, l’òrt, la coisina (ai agut 10 ans una cambra d’òstes), la santat (en particular cossí èstre en bona santat e lo restar), lo tricòt, l’ecologia e la sobrietat.
Joan-Peire
Ara a la retirada me tornèri a la lenga nòstra quauques annadas fa. Mai ne’n fai e mai teni l’enveja de’n faire. Sens aquela lenga me semblava que me mancava quicòm, un ligam amb de rasigas qu’ai plaser de tornar trobar.
Avèm l’astre de nos congostar d’aquela cultura, que se tenon dins un ròdol pròche d’animacions de tria a l’entorn de l’Occitan : Cafès Occitans, danças Tradicionalas , Bèstia Totemica , mantunes Talhièrs de lenga, rescontras litteràrias. Vàrias formas que ne mòstran la riquesa. Qu’aqueste blòg siague un luòc d’escambis de mai entre totes aqueles d’aquí e d’autres d’endacòm mai vaquí la tòca qu’avèm.