Resumit/vejaire personal :

Per ieu, es un plaser vertadièr de legir aquestas cronicas de Quim. Me fan cabussar dins mon enfancia, en cò dels grands, prèp de Sanch Inhan (« saint Chinian »). Tot sembla çò meteis que dins lo vilatge de l’autor, dins lo besierenc : las vendemias, se levar d’ora, menar sa rega ; lo dentista, amb las dolors dels suenhs ; lo primièr còp que vegèrem la mar ;  lo vilatge, sos estatjants e sas pachacas…

I a de detalhs truculents e risolièrs que nos tornan los personatges encara mai atrasents.

Sentissèm dins los retraches, a travèrs los mots emplegats,  un prigond respèct del poble. Nos parla del rude trabalh dels pichons vinhairons. Podèm realizar la curiositat de l’enfant per las diferentas lengas : catalan, castilhan, francés, e patés, amb sos diferents dialèctes. Se compren mièlhs cossi l’autor es vengut un especialista de las lengas : professor e traductor. I trobarètz lo vejaire critic de Quim, sas reflexions societalas sul passat, sas comparasons amb la realitat actuala, e sas projeccions sus l’avenidor.

E tot aquò amb son umor costumièr, sa lenga de tria, e sas referencias culturalas.

(Los cruciverbistas afogats de sos mots crosats i trobaràn son biais costumièr d’evocar : de dire sens dire e de ne pensar pas mens !)