Te vòli dire que me manca
Totjorn mai lo caudet de ton còs.
Pausar la man sus tas ancas 
Non pas jamai n'aurai de tròp.
Es pas de  creire pòdi pas pus
Mai me passar, es pas messorga,
Del frescolet de ta boca
Onte veni beure ton buf.

Te vòli dire coma me dòl
Quand pòdi pas pausar aquel tròç
De fresc raubat de cap de pòt
Dessús lo perfum de ton còl.
M'avisèri qu'i es amagat
Dins un recantonet de suau
Un bocin de solelh plegat
Sus lo lis de ta pèl pan caud.

Te vòli dire coma encara
Del patiment ne veni pròche
Quand ton agach se mascara
Que'n davala un pauc de pluòja.
Sembla pas vrai coma me cofla
Encara pas, aquò's vertat,
De passar los dets pel mofle
De tos peus longs embartassats.

Te vòli dire que m'embriaga
De mai endralhar man dins ta man
Una nòva caminada
Se amassa anam cap a deman.
Me pòdes creire, riscam pas-res
De s'embroncar sus la dralhòla,
Se un brave jorn tiram pas drech,
Lo braç fasent la talhòla.

Avèm ja vist qu'a cada còp
Que nos enanèrem en tropa
Onte que menèt la rota
Un mai un foguèt pas de tròp.
Te vòli dire coquin de sòrt
Pas ges de paur, pas ges de dobte
Quand ven michanta la rota
A quatre pès i sèm mai fòrts.

Joan-Peire
21 de Març jornada mondiala de la poesia, n'escribètz? Las podètz mandar!