Aquela empega! E cossí van far los atrapaires per los agantar quand se debanarà l’abrivada? Ont ligar las cocardas e los ficelons? Lo rasetaire amb son cròc, anem zo a la cauma! A i espiar de mai prèp, aqueles rablòts riscan pas-res de far de bons cocardièrs, semblan tròp pesucs per seguir los ziga-zagas dels òmes en blanc que corduran l’arena! Poirem demorar tranquilons-tranquilets assetats, passaràn pas la barrièra. Coma son luènhs de l’estandard dels buòus camarguencs! Fòlcò de Baroncelli que luchèt per melhorar la raça del taur de camarga dèu se rosegar lo fetge de veire aquò. E Josèp d’Arbaud qu’escribèt dins sa Cançon Gardiana : « Mas benlèu qu’un jorn la raça auborada bombirà de liure a nòstre senhal », sembla, pauret, que lo jorn es passat d’ora. Pas besonh d’èsser grand devinaire per se mainar qu’aqueles « desembanats » auràn pas lèser d’ausir dins l’arena lo trocet de Carmen o lo bramadís del anonçaire que clantisson dins las corsas Camarguencas. Bon qu’aquel repapiadís vos empache pas de vos congostar d’una bona gardiana e de son ris de camarga. Paure mond ont anam!

De nuòch somièri qu’una bona fada los tornèt provesir de qué embanar lo cèu!