Sus las piadas de Max Roqueta/II seguida
Passejada facha
Lo dissabte 26 de març avèm pogut far la passejada occitana a Sant Guilhem (reportada del còp d’abans en causa de l’episòdi cevenòl). Passejada al Mas de l’Estanhòl. Se debanèt amb lo cercle Max Roqueta.
RdV prèp de la paissièra. Èrem un vintenat de passejaires.
Despart a pè, a 10 oras del matin, menats per Josèp. Meteo remirabla ! Caminòl agradiu, que poja, prèp de bancèls amb d’olivièrs e de muralhas que se’n develan. Perqué ? Anam lo descubrir pendant la lectura al Mas : fa de temps que foguèron abandonats… E tanben, en causa dels passatges destemporats dels singlars.
Percors subrebèl amb vista tresplombanta sus Erau*, mas una senda que meritariá de trabalhs de consolidacion !
Vaqui çò que ne ditz Max Roqueta :
*« Luónh, en bas, entre las olivetas, que vistas d’en naut, semblavan una mar d’argent que lo vent rebauçava, Erau serpetejava amb dins son rebat de plecs sarrats de seda. »
Qualques pausetas amb de lecturas de Verd paradis II, adaptadas al luòc. « Cendre mòrta ».
« Caminèrem antau, sempre escalant, mai d’una ora. Passèrem enfin, d’un còp lo pas escalabrós que nos metèt a l’orizontala del planòu. Èra un larg espandi, plen d’euses e de genibres. »
Tot lo long d’agaches en darrièr, per qualques reperatges dins l’environament.
En camin, un potz, e una mena d’estanh… d »estanhòl », que servissiá, autrescòps, de « lavogne », per abeurar las fedas.
Enaut de la pojada ; lo Mas de l’Estanhòl !
Assetats al pè del masatge, lectura a tres voces : Josèp, en occitan, Domenge, en francés, per ne pas perdre una sola mica e s’adaptar a totes los nivèls de compreneson ! Una tercera vòtz per nos transbordar al teatre…mas un teatre de verdura evidentament !
De moments de bonur : mercé a eles.
Es lo mètge de la novèla de Max Roqueta que fa lo narrator : « Es au pè del ròc de Mièjorn que vegère enfin l’ostau, lo Mas de l’Estanhòl. »
Es vengut per sonhar qualqu’un…
Fin finala, serà un despart definitiu de l’Estanhòl, amb lo metge, lo malaut, son fraire e la maire.
Continuam la passejada en seguissent la corba de nivèl per un camin agradiu jos los bosques d’euses, passam en dessus de bauces, visitam la bauma de Farigole. Lo Josèp a totjorn una anecdòta suls luòcs o las personas que visquèron aicí.
E fin finala arribam al Castèl de Sant Guilhèm e nos daissam davalar tranquilament, plan contents de la nòstra jornada.
Grandmercés a la Còla del Cercle Max Roqueta per aquesta visita comentada que nos dona d’imaginar la vida d’aquestes luòcs abandonats dempuèi longtemps e un pauc misterioses.
(Mercé a Florença, co-autora d’aqueste article)
(Mercé a Guy que trapèt lo libre e la novèla de Max Roqueta a la mediatèca de sant Bausèli de Montmèl. Bibliotèca mai que rica per l’occitan ! Ne parlarèm quand tot serà completament a disposicion.)
Projèctes per las passejadas venentas...? luòcs, datas, …susvelhar lo calendièr d’escambisenòc !