Haïku (Cati Esc.)
Fisèl,  amistós,
Me seguís cada matin,
Mon amic, mon gos.

Amistós e Amorosa (Cris.)
 
Un jorn, 
O puslèu, 
Una nuèch,
Te menarai,
A la poncha de mon pantais.

Nos mudarem,
En nivolas rosèlas,

Amistoses ?  Amoroses  ? 
Florejarem amassa.
 
Esflorarem,
Pèls de velós,
Lo nòstre avenidor.

Cris. (26/05/22)

Quin rambalh ! (Florença)

Passats de mòda !
Oblidats, o pièger diabolisats !
I a de mots que son disgraciats uèi,
E d’autres, que ressonan dins l’aire
coma un repic, una pichòta musica omnipresenta
Jogada per un tropèl de monde,
Coma una orquèstra sinfonica.
Cadun jòga  la meteissa particion
Mas a son ritme amb sa pròpia tonalitat 
Quina cacofonia !

Aqueste bruch empacha de rasonar
de tornar veire la realitat,
de rire e aimar la vida,
d’aculhir l’autre amb un sorire amistós
Uèi tot es dangierós,
Totes, e la quita natura tanben

Ont son los que creson encara,
Ma familha, la qu’ai elegida.
Sabi que n’i a de monde
Que fan pas de rambalh.
O deuriái dire lo tropèl n'en parla pas,
O mau, perque aculhir es proïbit, 
aimar es enebit, 
ensemble es perilhós.

ça que la, ai fisença,
de còp vesi lo lum feblòt mas totjorn davant,
me dona lo cap, lo vam, l’espèr.

Lo camin l'elegissèm ensemble. 
Serà nòstra creacion.
Amassa escrivèm l’istòria
Podèm decidir de la rota,
facila o marrida,
Dobèrta o contractada.
Sabèm pas encara la temporalitat del viatge

Se volèm passar per la casa «paur», 
O deuriái dire "preson",
passam, podèm i demorar longtemps.
Lo temps necessari a cadun per realizar que far fisança es mai simple.
Lo dangièr que fasiá paur a jamai existit que dins l’imaginacion.

Ai decidit que soi arribada. 
Qu’es possible.
Es pas simple, 
E de còp trabuqui, m’arruqui o m’espelhi a una espina del autre monde
Lo desespèr dintra dins ma vida mas sabi
Que se vau en avant serà efemèr, urosament.

Moneta (Joan-Peire)                   

Un bèl matin m’arribèt polsosa, ronhosa e atalentada. Mas tre lo primièr còp que nos vegèrem, encapèrem qu’anavem plan nos endevenir. Son uòlh clar amistós ondrat de longas cilhas, son morret finòt, sa mina docinèla me pertoquèron sul pic. Lo primièr agach, cresi, es lo mai decisiu.

Nos sarrèrem lèu l’un de l’autre. Coma fasiá pas la catafaleta dessota la flatinga de la man, que son còs nerviós ersejava langorosament a cada passa dels dets, li dobriguèri la pòrta e l’espandi de l’ostal. Sens vergonha ela prenguèt tota la plaça coma se foguèsse en çò sieu dempuèi l’an pebre. Aquela d’aquí aviá per tissa de partir barrutlar cada nuòch,  la quitavi anar e venir a son lèser, aviái fisança. Lo ligam que partejavèm èra, cresi, indefectiblament amistós.

Çaquelà, per far pas la catamiaula, confèssi que de la saupre a masquejar dins la nuòch negra, a cada còp me calcinavi. De l’imaginar a far la tralla fins a las albetas me rosegavi la sang. Lo matin ela tornava tranquileta coma Batiston e gratava a la pòrta fins a que li venguèsse dobrir. Puèi se resquilhava d’escondons per venir tendrament s’acantonar contra ieu en cèrca de calinhadas.

Au cap de qualques setmanas me mainèri que li aviái pas donat de pichòt nom, coma ela d’aquò se’n chautava coma de sa primièra mirgueta, doncas o faguèri de mon sicap e la bategèri Moneta. Me sembla que li va plan.