Lo Bachàs (Joan-Peire)
Dins aquel pesquièr, pecaire, s’i amolonan  de vièlhs codenoses, de joves o joventas atendresits, o mai que pòdon. La mangisca i es a bodre, la temperatura doça, mas aquò empacha pas tot aquel mond de se carpinhar per de senserigalhas, de se cercar garolha per de pas-res.      
       Sai que non, vòli pas parlar d’aquelas nautas assembladas de la nòstra republica que de còps semblan s’i acampar una banastada de crancs, non vòli parlar d’aquels pesquièrs qu’i son arribats de milanta de cocodrils. 
(Aquí las/los que serián sensibles de tròp pòdon s’arrestar de legir)           
Tal coma nosautres qu’embucam aucas e guits, dins aqueles païses de sauvatges que sèm pas nosautres, t’i escampan a la maissa de pols sens relambi fins que s’engraissen au pus lèu. Lo masèl es pas gaire de bon veire, es benlèu pièger que çò que fasèm per nòstre bestial. Mas pareis que dins aquelas bòrias exoticas te fan de sòus. La carn que dison qu’es gostosa es secada e mandada en China que los Chineses ne son agromandits. La pèl, o sabètz, se vend fòrça car e se’n fa de marroquinariá de luxe.           
En aqueste temps de cambiament climatic que los agricultors pensan de semenar de mil o de milhòca en plaça de blat o de milh, benlèu qu’es lo moment pels elevaires  pertocats de las malautias de la volalha de pensar a una reconversion lucrativa : far de cocodrils! Mil, pol, cocodrils, i a pas mai cortet coma circuit. Vai te’n saupre se un brave jorn una banasta de la banastada n’aurà pas l’idèa !           
En mai d’aquò vegèri dins un reportatge qu’aquelas bestias carnassièras an lo don de preveire lo temps (es la vertat vertadièra). Tal coma las cardabèlas qu’avián de claveladas sul portalh del magasin, quand se dobrisson la maissa es que va far bèl temps, quand la barran es que va plòure. Coma ara la cardabèla es protegida, qu’es enebit de la culhir e que se pòt pas mai clavelar sul portalh, me venguèri de la cambiar per un cocodril. Mas fin finala pensi qu’aquò se fa pas, m’agrada melhor que demòren vius e liures dins lor pesquièr sauvatge. 

Haïku (Cris.)            
Botiòlas d’aiga,
Tot lo pesquièr gorgolha,
Pompa adobada.

Charrada (Catarina E.)
Es pesuc, mon primièr,
Mon segond es particulièr, 
Mon tresen acaba los dos primièrs,
Mon tot conten d’aiga, mas es pas un aiguièr.
[pes-qui-ièr] = pesquièr 

Languina (Florença)
Quand soi presa per l’enveja de me negar dins la melanconia i vau. Es l’endrech ideal per veire de fantaumas. Un luòc a 5 mn de l’ostal mas sembla al pais de las fadas, Irlanda. S’as d’astre, i aurà de bruma. Veiràs pas ta man al bot de ton bras. Pas pus de bruch, sonque las gotas que tomban dels arbres trempats. Tot es al ralentit, silenciós, mut. La salvatgina i es. De pertot, milierats d’uèlhs qu’agachan çò que fas o que se’n foton. Aquò depend de ta capacitat a lor nòire o pas. Eles sabon aquò. Es una coneissança sens aprendissatge, evidenta.
Los umans son pas totes caçaires o pescaires. N’i a que venon sonque per s’assetar, agachar, observar, aimar, mercejar. Partisson amb las pobelas dels autres sens trantalhar.
Fa pas totjorn un temps de penduts, lo solelh dona l’ocasion de veire los aucèls, guits, bernats-pescaires, cabussets mas tanben insectes, domaisèlas, abelhas, vèspas e d’autres o encara granhòtas e tritons. Cadun sa plaça al pesquièr, se ne manca un e tot es destimborlat.