Una copadura (Cristina)

El, voliá pas copar,
Sonque una parentèsi,
Tota doça,
Pes nuses sus mossa mofla.

Ela, èra pas d’acòrdi.
« Te cal causir,
Trencar l’entreviu ».

El, somiava de talvera,
Entre tèrra e camin,
Una autra via…

Fin finala,
Es ela que decidiguèt.
Una copadura neta e clara.
Se desmaridèron !
…………………………………………………………………………..

L’istòria d’una copadura (Rosalina)
Quand èri joventa amb mos amics per las grandas vacanças, nos retrobaviam à l’ostal de Nicòla. Èri assetada sus un escabèl. Fasiam un molon de causas (Jòcs, charradissas…)
D’un còp lo Regis me faguèt tombar de l’escabèl.
Vaquí la Rosalina qu’agacha son braç. Lo sang pissava que pissava.
Aquel escabèl èra ancian e enrodat de fèrre. Dins ma tombada me peçuguèri lo braç e me faguèri una bèla copadura. Direccion lo farmacian qui me diguèt : « Ma drolleta te fau anar veire lo mètge ». Lo mètge faguèt una bèla cosedura. Alara, ai una cicatriz que se vei encara.
Vaquí, me’n soveni encara d’aquelas vacanças !

E cric e crac l’istòria es acabada.
……………………………………………………………………………
Copadura (Josie)

Quin bèl jorn! Aprèp la naissença, segur, que lo maridatge del filh o de la filha…es quicòm !
Mon filh se maridèt dins Creuse, en octobre 2011, per un temps magnific.
Ceremonia perfiècha, vin d’onor plasent, repais tant abondós coma bon, bona umor per totes los convidats, enfin tot se passa ben.
La musica debuta, la pista de dança, en parquet cerat, aculhís qualques dançaires.
Presa per la musica, danci tanben sus la pista. E aquí : la catastròfa !
Me retròbi per tèrra, mon ponhet dins una posicion per lo mens desconvenenta, e brami.
Panica, apèl als pompièrs, aprèp une longa espèra, car èrem dins una proprietat en plen campestre.
Transportada al espital de Montluçon, mon òme e mos dos filhs que lo nòvi seguís dins una veitura, operacion en granda preissa dins la matinada.
Vaquí cossí gastar una polida jornada, per una copadura. Aqueste accident se passèt, i a ara gaireben dotze annadas, mas me’n remembri coma s’èra de ièr.

---

Seguir son nas de còp es una bona idèa (Florença)
Me daissèron al Còl del Minièr a l’entorn de 3 oras de la tantossada. Lo sac sus l’esquina e zo sul camin! Me sentiguèri leugièra, desliurada del monde. Fin finala soi en camin, aprèp 3 setmanas a consultar la meteo e ausir d’auratges de pertot, poguèri partir. Fa d’annadas qu’o disi, aqueste còp i soi.
Ai sonque un objectiu : Florac, l’auratge es supausat tornar diluns. Amb d’astre aurai raubat 4 jorns.
Decidissi d’i anar en seguissent mon nas, pas sus los GR cargats d’excursionistas amb de jornadas previstas e d’albergaments reservats. Non, soleta sul camin. Al crusament, elegissi la direccion que m’agrada, l’arbre remarcable de veire, lo dolmèn o la pèira plantada. Ai pres la carta IGN del Mont Augual, me calguèt crompar aquesta del Mejan.
Çò que m’agrada es de m’arrestar quand l’endrech m’inspira per pintrar o admirar la vista. Tornar prendre lo temps. Dormir defòra dins un amac. Ausir los cabiròls passar prèp sens los veire, lo crit de la chòta pròcha o lo singlar que rona e bolega las fuèlhas. Cada jorn admirar las flors, los parpalhons e los insèctes exceptat los lagastes, me’n seriá plan passada d’aquestes! Sortir las gemèlas per verificar se son realament de voltres pausats a l’espèra de la calor per s’envolar. Tot aquò e mai encara !
Cada jorn un pauc mai liura, un pauc mai crebada per la calor e los quilomètres, lo sac d’esquina e la mangisca frugala. Lo ser, pas besonh de me breçolar, dormissi coma un nenon. Mas lo matin, soi despertada pels aucèls d’avant l’alba. Esperar lo primièr lum per me levar, manjar, plegar lo camp e tornar sul camin.

Lo dimenge soi a Florac e es de pas creire: lo diluns i aurà pas de pluèja, tornarà benlèu dijòus! Pòdi continuar pels camins! Soi contenta, aquò es inesperat! Decidissi de me’n anar pel Camin Urban V lo long de Tarn. Mas rapidament lo bruch de la rota en fàcia es pas la melodia mai agradiva. Torni sul Mejan. Urosament aqueste còp i a de fonts dins cada masada, fa mens a transportar perque fa una calorassa de pas creire e me cal beure encara e encara.
De còp elegir lo camin sin saber es pas una bona idèa… Tota una jornada dins los bòscs sens veire res, n’aguèri mon sadol dels pins, de las combas, las pujadas, e tornar davalar per pujar en seguida e totjorn pas de vista…
Fin finala, Meiruèis, son mercat e los preses pels toristas… De ièr aprenguèri una marrida novèla (p’ta de telefonèt!), i aurà pas la prolongacion imaginada fins al dimenge, pas de jorn de repaus pendent l’auratge dins la cabana agradiva que coneissi. Tan pièg ! Preni la direccion de l’ostal, i a encara 2 jorns a caminar. Lo ser serai pròche de la Serreyrède. Dormiguèri tranquila e zo! los darrièrs quilomètres jos una pluèja densa e qualques pèiras de glaça.
Una copadura de tria. I tornarai a «las passejadas a la carta».