Las doas cofairas, « icònas » de Somèires, quitèron lor botiga recentament, a mai de 80 annadas ! Avián començat de trabalhar a l’atge de 14 ans.
Autrescòps, lor paire, Josèp, (ajudat per la femna), aviá  comprat una merçaria que tampava, per s’i installar, el, coma cofaire. « En çò de Josèp » (« Chez Joseph« )
Lo dissabte de Pascas darrièr, las doas sòrres avián convidats de mond, de vesins, de comerçants, d’amics, la familha, dins la carrièra de lor botiga, per festejar amassa abans aquesta barradura. I soi passada dabans, per azard ! Quin astre ! E demorèri un momenton, amb plaser ! Es la Ninette que faguèt un pichon discors a la demanda de sus amics.

A la demanda d’Alan Pioch, lo patron del restaurant : « la Bistoure », acceptèron de nos cantar : « la valsa de l’aiga fòla », « en patès », (occitan/provençal).

Entrevista : Paulèta e Ninette, me convidèron, amb una amiga, lo 9 d’abril 2024, per una entrevista, abans de fargar mon article pel nòstre Blòg. Grandmercés a totas doas per aqueste bon moment de conversa partejada. Un bèl escambis.
Sus lor polida terrassa, de Somèires, a riba de Vidorla, me creguèri a la proa d’una nau, amb una vista tresplombanta sul flum,  amb enmai lo bruch de l’aiga dins la cascada.
Me cresiái en preséncia de doas joventas, coifadas amb suènh, lo pel d’un blanc luminós, e los uèlhs petejants.
D’en primièr, una declaracion sus la meteo dels tres meses actuals :  
« Los tres primièrs jorns de març, fan los tres meses seguents. Lo 1 de març fa lo mes de mai, lo 2 de març, fa abril, e lo 3 de març, març !»
Puèi, sus las Vidorladas venentas o passadas :
« En agost, se 3 jorns de bruma de matin, en seguida, pendent 3 jorns ; vidorladas en vista, per la davalada ».
« Bon, aquò es pas segur mas semblariá que se verifiquèt sovent ! »
Lo ròtle dels barratges : « se pòt dire que mercé a eles, se quitèron las Vidorletas, mas pas tròp las grandas Vidorladas. »
En 2002, un aigat : una Vidorlada giganta : i aguèt d’aiga dins lo salon de cofadura, fins al plafon. La Paulèta se botèt al trabalh, e tornèt dobrir rapidament…
Lo jorlanista que faguèt un retorn suls eveniments, trobèt un polit nom adaptat al luòc e a la vida de la botiga : « le salon où l’on cause ».
Sus la fòto,se pòt veire una part de las cartas postalas recebudas, mandadas per las practicas !

Chez Joseph : Lo salon èra lo sol membre caufat, dins l’ostal. I aviá una cosinièra de carbon. Es aquí que la maire fasiá la cosina. E dessus, la cafetièra amb lo cafè per las practicas. Ambient familial !
Le salon où l’on cause :  Un nom plan causit per descriure l’ambient. Lo ròtle de las cofairas va endelai de la copa dels pels. Es un momenton de benastre. Nosautres, las praticas, dintram sovent, amb lo moral dins las caucetas, e sortissèm amb lo sorrire !
An un ròtle psicologic important. Totas doas èran a l’escota ! Pensi qu’es aquò que faguèt la renommada d’aquestas doas dònas.
Ièu, soi segura que lo passatge en cò del cofaire es fòrça sovent mai benefic per la santat que de potingas ! Benlèu que la S.S. deuriá pensar de nos tornar la moneda !
Pensi que Paulèta e Ninette an perseguit l’ambient familhal que farguèt lor paire, Josèp, autrescòp.
Dins lor botiga, se podiá telefonar, daissar son cabàs de las compras, eca, eca…Amb elas, lo mond èra dins la fisança.
Un grandmercés a totas doas. Pensi que lo ressentit positiu de l’entrevista es lo rebat del de lor salon.
Lor desiri una bona retirada plan meritada. Lo temps de saborar, de se pausar… !
Una autra vida : la segonda.