Lo mot del mes de Mai: Ressèga
Ressèga (Cristina)
Pauc a cha pauc, sa vida venguèt una ressèga. Una mena de sansònha repetitiva. Lo meteis refranh, lo meteis ritual emplenèt sa vida :
– A 7 oras, se levar
– A 9 oras, lo jornalet de legir.
– A 12 oras, lo jornalet del fenestron.
Puèi, la sansònha de mièjorn, per la femna : « Venes manjar ? »
– A 2 oras, la prangièra.
La ressèga coma lo bruch de la rèssa : Rrric, Rrrac, Rrric, Rrrac,…
– A 5 oras, sortir lo chin.
– A 6 oras : asagar l’òrt.
Puèi, la sansònha del ser, per la femna : « Venes manjar ? »
– A 7 oras, lo jornalet del fenestron.
Puèi, la sansònha de la nuèch, per la femna : « Venes te jaire ? »
E un jorn, es la Dalhadora que prenguèt la rèssa, o puslèu la dalha, e se l’emportèt sul pic, sens li demandar s’èra l’ora ? Pas ges de ressèga !
Espanhòu es pas un uòu (Joan-Peire)
Aquela sansònha l’ai agut ausir dire dins la cort de l’escòla, del temps que se coneissiá pas encara çò qu’es l’arcèlament. Aquò se solucionava sovent a còps de renècs mai o mens pebrats quand s’acabava pas dins una carpinhada, e s’arrestava lèu quand lo mèstre punissiá tot lo mond. Evidentament ne quincàvem pas una quand tornàvem a l’ostal que nos en preniam sens discussion una de mai. Mai tard nos retrobàvem sus la placeta del jòc de balon dins de partidas descabestradas sens mai i pensar.
Per i anar passavi davant lo senat, un banc solelhós en beton que s’i caufava la codena papeta Adrien. De temps en quora me sonava en Occitan : « Joan-Pièron, escota » e me disiá d’un ton trufaire aquela ressèga que la vos vau cantar pel plaser de se metre la lenga dins la boca (pensatz pas a mal, parli de la Lenga d’Òc).
Li teni pas rancura qu’es benlèu un d’aqueles que me balhèt l’enveja de conéisser mai aquela polida lenga. De ressègas, solide, mas en Occitan !
L’Espanhòc
Ressèga (Catarina)
Pendent lo mes de mai
Avèm esperat la calor e lo demai,
Quant de còps èrem a pensar
D’anar a la plaja per nos banhar !
Mas d’ont mai avançava lo calendièr
D’ont mai ne perdiam nòstre espèr.
E nos disiam sovent,
Benlèu serà per la setmana que ven …
Ressega que ressegaràs
Te banharàs o te banharàs pas
Lo «ressegaire» (Florença)
En luòc de te saludar, t’aculhís amb una frasòta totjorn la meteissa : «ès fotuda?». Cal respondre o pas? Coma vòles de tot biais tornarà la ressèga.
«Bon alara ès fotuda?» la question a res a veire amb la conversacion qu’èra sus son darrièr obrador. Respondi pas e tornarà.
A un moment, la frasòta càmbia, perqué? As pas d’idèa mas uèi es «nèva» alara que fa una canha a far padenar d’uòus sus las lausas, inutil de regardar per la fenèstra… Pas cap de nèva mas la ressèga torna.
Es una mena de pontuacion : «ès fotuda?», «plòu», «nèva» o encara «sèm fotuts».
Es un pauc malaisit de menar una conversacion amb el, subretot qu’as totjorn lo sentiment que t’escota pas. Va de la cosinièra a l’ordenator, los uèlhs pegats a l’ecran, càmbia de pagina lèu lèu, manja davant l’ordenator.
Tomba encara quicòm sus las estèlas qu’a res de veire amb çò que disiatz. Una ressèga encara. Aprèp una ora, ès lassa mas contenta d’aver mantengut una conversacion amb el.
E la ressèga torna encara : «ès fotuda?»