Mesa en plaça de la Pancarta
Soi uròsa de vos anonciar que lo vilatge vesin del nòstre, ven de pausar un panèl en occitan a la dintrada, del costat de Montaud.
Quin eveniment !
Soi ufanosa per Guy Bonnet, lo regent e l’amic, que pendent 25 ans ensenhèt l’occitan siá dins son escòla, als pichons escolans, siá al fogal rural, e a gratis.
Es un polit retorn de las causas.
Un jorn, las granas grelhan, emai s’aquò pren de temps.
S’aquò podiá èsser contagiós…me demandi cossí se sonariá lo meu de vilatge :
Galargues, en occitan : Galargue ? (veire lo comentari, lo segond)
Benlèu que i auriá pas pus de confusion amb l’autre de « Galargues », dins Gard ! Vau ensajar de far un vòt !
S’avètz una recèpta ? Mercé. (Mas una recèpta que demanda pas 25 ans ! Una mena de « lèu/fach »)
2 réflexions sur « Mesa en plaça de la Pancarta »
Òu Guy! L’as pagat lo capèu?
Òsca a sant Bausèli ! Òsca al Gui Bonet !
Per ton vilatge, Cristina, Josiana Ubaud dòna : GALARGUE.
La letra S a la fin es la tissa francimanda de botar en plural los noms en singular dins lor lenga d’origina. Aital L’Aspre e L’Albera en catalan venon Les Aspres e Les Albères en francés.
Ieu, solfini que dins nòstra republica monarquica es una rèsta de quand lo Loïs XIV demandava a son secretari d’escriure en son nom « NOUS, Louis, roy de France et de Navarre… »