La vida/tèxte (Nadet)
La vida, una galejada ? Poèma (Catarina)
Una vida/tèxte (Florença)
Lo remolin de la vida/poèma (Cristina)

Lo mot causit, per Novembre, èra : Vida

La vida (Nadet)
La vida es Totes los matins, lo jorn qu’arriba pauc a pauc, lo solelh que monta endessús del puèg, puèi travèrsa lo contravent dins ma cambra. La vida es los aucèls que s’envòlan dins mon òrt quand dobrissi ma pòrta. La vida es aquela flor que ven de se dobrir. La vida es mon cat que ven cercar un tròç de burre quand dejuni sus ma  terrassa. La vida es los joves sus los trepadors dins la carrièra que van a l’escòla, que s’espingan aprèp, cridan, fan de  bruch. Enfin la  vida es totjorn un jorn novèl que nais cada matin. La vida es de me dire :  dobrissi las parpèlas, soi viva encara, un  jorn bèl   arriba per ieu. Ai enveja de dire : Mercé  la vida , mercé  la natura, mercé tot lo mond que m’enròdan. D’unes dison qu’ es un present del cèl.
(Nadet)

La vida, una galejada ?
Per tant de mond, la vida 
Es coma una malhada
Plena de sens, e ligada
Coma de trufada.
La fasèm rica e variada
Perque nos agrada
La pensée inspirée
De la cosina amodada
Tal una recèpta de brandada.
Per tant de mond, la vida
Serà una molonada
De rason e de galejada.
(Catarina)

Una vida (Florença)
Dos o tres còps per an amb lo papet anam al Boscut, la masada ont nasquèt. Aqueste còp me contèt cossí aviá rencontrat sa femna, la Joseta. Lo papet èra assetat sul banc dins lo cementèri familial al pè dels cipressièrs. Sèm venguts per florejar las tombas. Sos parents e grands son çai-jos, son fraire cabdèt, mòrt a la guèrra e la Joseta, ma grand. L’ai pas coneguda la Joseta, es mòrta pauc de temps abans ma naissença. Un accident de bicicleta.

« Amb lo Bernard, mon cabdèt , sèm anats a la fèsta de Sant Luc, aviá  15 ans. Èra abans la guèrra. I aviá un balèti, ha la dança… » diguèt amb un sorrire nostalgic. « Aviam rendètz-vos amb de cosins. Sant Luc es luènh, doas valadas a montar e davalar per de camins regdes de bèstias. Sèm partits a doas oras del vèspre. L’ai vista tre que sèm arrivats, granda amb una rauba roja, un coconhon rossèl trenat de margaridas e de blavets.

Lo Paco me la presentèt : «Josefa ma cosina de Paris, Victor un amic de Sant Martin » e vaquí, sus uèlhs blaus me dintrèron dins l’anma. Pòdes pas imaginar. Anèri ajudar los amics per netejar l’aire d’escodeson ont èran los musicians. Manjar un pauc e al cap d’un moment, es ela que venguèt me parlar. Evidentament, parlava pas la lenga mas compreniá tot çò que se passava à l’entorn. Sabiá plan dançar las danças d’aicí. Quin plaser ! 

Avèm un pauc charrat jos las estelas, me racontèt la vida a Paris. Aviái pena d’imaginar aquesta vila grandassa ieu qu’èri pas jamais anat mai luènh qu’Alès, alara podès imaginar. Sos parents avián una botiga, èran tantocupats qu’es sa tanta que s’ocupava d’ela. Normalament, passava l’estiu en cò de sa grand en Normandia mas èra malauta. Alara l’aviàn mandada al vilatge per l’estiu, èra lo primièr còp. Lo lendeman quand m’en anèri me donèt l’adreiça de sa tanta. Avèm escambiat de letras pendant tota l’annada. Li contavi la montanha, lo licèu e ela la vila, la pension. 

L’an d’aprèp tornèt a Sant Luc e l’anèri veire sovent lo dimenge, èra ma promesa. Puei la guerra o trebolèt tot. Aprèp la primièra annada soi anat la visitar en permission, l’ai liberada de sa promessa per si… bon soi tornat, complèt e nos sèm maridats tres meses aprèp l’armistici. Sos parents èran pas tròp contents, imagina, un pastre, mas  fòrt e vivant, amb de bens, alara finalament perque pas. »

Lo remolin de la vida (Cristina)

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

*** Atencion : eveniments per decembre…
De mancar pas lo calendièr :
http://escambisenoc.org/agenda/