Formiga (Cristina)
Pichoneta formiga,
Fa sonque sa part.

Coma colibri,
Mena son camin.

A passes pichòts,
Fa tricòt-tricòt.

Molonet aicí,
Molonet ailà,
Per l’ivèrn, mancaràn pas.
…………………………………………………………………………………………………………..

La Multitud (Joan-Peire)

Èra una dins la multitud, atal la vegèri que portava en carga sus l’esquina una bèstia tres còps mai gròssa e mai pesuda qu’ela. De temps en quora se pausava e quand la carga se li tombava, se la tornava cargar , la tirassava, la levava, la carrejava sens relambi.
Lentament, pacientament, formiga testuda e caparruda se sarrava pauc a cha pauc de l’intrada. Quitament dins lo rapalhon que menava al trauc final volguèt pas d’ajuda. Ne butassava una que la li voliá prene, ne contornava una autra que la li voliá sosténer. Pas question de partejar qué que siá tan pròche de l’embut : imbrandabla seguissiá sa pujada.
S’engulhèt de cuòl per lo trauc e comencèt de tirar per i far passar la bèstia. S’emplegava que non pus, s’afanava en diable, de front, de cantèl, de galís, de badas la bèstia tròp gròssa i passava pas!
L’ersa formiguejanta s’impacientava, lo rajòl èra entrepachat, la multitud trepejava. La bèstia foguèt copadas a tròces menuts dins una clinhada.

La podiái pas mai destriar, èra tornada pas qu’una dins la multitud.