Estorbar :
lo secator electric (Cristina).

Urosa, ufanosa, per un còp, la menina retirada que soi venguda, a setanta ans, es arribada, soleta, çaquelà, a far foncionar lo daquòs del primièr còp.
Lo sortir de la boita, botar la batariá, qu’èra cargada! Of! Cal saupre que la dificultat majora d’aqueste otís, es de traire la batariá quand es necite de la cargar. Los fabricaires an pas previst lo pauc de fòrça de las meninas al cap dels dets !
Las precaucions d’usatge presas: gants de cuèr, casqueta sul cap, e fin finala las clucas de VTT penjadas a l’entorn del còl per en cas de besonh, m’acaminèri en direccion del laurièr ròsa per ne copar una branca bassa, espessa.
E puèi, aprèp reflexion, pas besonh de las clucas, cal pas exagerar. La branca èra soleta, en debàs. Secator grand dobert, plegui un pauc la branca mantenguda amb mon pè, e agachi prigondament per far mèfi dels dets e clac, la branca se desplega amb lo vam de la copa, e paf, sur mon arcada subrecilhara ! Ai ! Oi ! Dolors ! Crits!
Me vaquí estorbada ! Una dolor de pas dire, e une nhòca en dejós de l’arcada!
Passatge pel congelator del refrigerador per prene la pòcha de glaça, l’armari de farmacia per las granulas d’arnica …e me diguèri : « Anem ! mai de paur que de mal! Los dets son en plaça…la dolor passarà ».
Mas aviái pas previst que mon uèlh anava passar per totas las colors de l’arcolan! D’en primièr roge, puèi un pauc jaune, mauve e fin finala un uèlh macat blau, negre.
Me fasiái paur sola, dins mon ostal, passant dabans un miralh, que me reconeissiái pas pus. Es per dire…

Çò positiu foguèt de veire que amb de clucas escuras, un pauc de coloradis ròsa, e sustot mon ègo al fins fons de ma pòcha, ai pogut far cada jorn tot çò qu’aviái previst de far defòra, al mièg d’encontras culturalas, e trobèri de mond fòrça comprensiu.
(Cristina)

Dimenjada dins Alps (Joan-Peire)

Partiguèrem de bon matin amb lo collèga en direccion dels Alps per la dimenjada. El, qu’èra acostumat d’aquelas caminadas en nauta montanha, me rassegurava: èra una corsa de bon far, que l’aviá facha mai d’un còp, ideala per l’iniciacion a la corsa mixta.
Tanlèu l’autò parcada, lo sac d’esquina cargat, comencèrem la pujada quasi tre lo parcatge. Un copa-camba, un copa-buf, una brava estirada que nos prenguèt mai de quatre oras per arribar al refugi. Ja l’esfòrç valiá lo còp. La construccion, tal coma una nau, èra quilhada sus una avançada rocalhosa que tresplombava de sa proa lo void. La vista èra remirabla. Lo solelh al colcar enfuòcava las cimas encapeladas de blanc, un espectacle grandàs!
Lo repais a la taula comuna foguèt agradiu de convivencia, mas i faguèrem pas de vièlhs òsses que, de tibats qu’èrem del viatge e de la pujada, nos anèrem colcar bèls primièrs. Dins la crambeta de seis lièchs ont nos avián esquichats los teneires del refugi aviam causit las doas jaças del debàs. Deman farà bèl, tot s’endeveniá plan. Tanlèu resquilhat dins la saca de dormir, m’aconsomèri sus la revision mentala dels noses de uòch, cabestran, de cadièra : la sèrp fa lo torn de l’arbre….A pro pena se me levèri una ussa quand los quatre companhs de sòm dintrèron mai tard discretament al lum de las frontalas.
Dins ma dormida pensavi a d’espets Alpencs a la Catarina Destivelle, agafat a la ròca, mestrejant los elements, la vida tenguda per lo prim d’una còrda… Mas de qu’èra aquela rèssa que, dins mon pantais me copava la còrda ? Arresta-te capbordàs que vau tombar! Me desrevelhèri subte, desvariat, la rèssa veniá de la jaça de dessús ont s’i roncava a grand tròn!
Fiuladas persistentas, modulacions de bocas, picaments de man, de badas, lo trompetaire nuòchenc montava sas gammas sens relambi. O confèssi lo saquegèri de per dejós la palhassa dins l’espèr que se virèsse d’un costat o de l’autre, de còps que marchèsse. Lo roncament s’arrestava una estona per tornar prene a grand çaganh. Los tròces de mocador de papièr que me quichèri dins los ausidors faguèron chic. Levat de l’estorbar d’un grand còp de baston de marcha, vesiái pas cossí far, e i aviá pas deguns que bolegava l’artelhon. En resumit una nuòch d’infèrn. La pauseta foguèt corteta e la marcha de l’endeman longa, longa , longa!
Quand i contèri al collèga dins la davalada, aquò lo faguèt fòrça rire. Dins tota la tièra de causas de prene per una randonada d’aquela mena, aviá desbrembat de m’o dire, lo mai important qu’emportavan lo mond, èra los taps per las aurelhas