« Es magre coma l’angròla, sembla un estelon. » Disèm atal d’un, d’una que reverta un pal vestit. D’un, d’una que per que se l’empòrte pas l’aureta se li cal sorrar totas las sieunas pòchas d’arena. Aquela anglòra, claveta, cernilha, lagramusa o encara grisòla que se descoeta al quichar d’un drollet, la vesiam sovent au canhard sul caudet d’una lausa. Lo sarrar d’una ombra amenaçanta la fasiá raspar dins son trauc per s’i escondre.
Pecaire, lo nombre d’aquela anglòra va en demesir e se’n vei de mens en mens sus nòstras muralhetas al contra de la taranta que l’espandiment dins Occitania tota s’alarga de mai en mai. Aquela d’aquí, dragonet espaventós que se garça de la lei de gravitat, l’encontram de temps en quora pegada a las parets de nòstres ostals. E ben, imaginatz-vos, de pas creire, que se’n vejèt una quitament a Sant Gironç ! Descoberta tant espantanta, benlèu testimòni del rescaufament climatic, que se’n faguèt pareisser un article dins « La Gazette du Comminges» !
Sant Gironç, la taranta arriba dins lo Coserans, per veire l’article de clicar: Veire l’article

Aquel arrariment de nòstra angròla, d’unes bescantaires nos afòrtiran qu’aquela taranta fòra-venguda e envasidoira ne carga la culpa, qu’a l’angròla i ven levar lo crostet de la boca. Se conta, pièger encara, que de còp ne fa son recapte !
Per escotar l’emission de clicar: escotar l’emission

Es pas lo rasonament d’unes cercaires qu’analisan que la causa vertadièra ne seriá la rarefaccion generalizada del moscalhum deguda a l’emplec, trepassant las bòlas, de pesticidas e insecticidas. Per legir l’article de clicar: legir l’article

M’agrada mai aquela analisi, e pensi que puslèu que de cargar l’esquina dels fòravenguts, un pauc coma fasèm pels òmes, la solucion es benlèu de servar la ressorça per que se pòsca partejar, de daissar creisser la natura, d’emplegar mens de potingas dins lo codèrc o dins l’ortet. Atal n’i aurà per tot lo mond, e poirem contunhar de dire magre coma l’angròla e benlèu, riquesa en mai, rabassut coma la taranta.