Lo Roge (Florença)

Cada divendres es totjorn parièr, s’installa sul camin, a la meteissa plaça e escruta la rota. Espèra una veitura blanca. A 7 oras, torna a l’ostal, beu un còp d’aiga, manja un bocin e s’en va dormir dins son panièr sens me veire del tot. Son agach es comol d’una tristessa prigonda.

L’endeman, tot es oblidat, lo Roge es tot content de me veire davalar los escalièrs, una leca sus la man, la coa frenetica, se reten de me sautar dessús per me saludar. Lo Roge es un chin risolièr, qu’aima las passejadas, obesissent e expansiu. Mas lo divendres, s’en va sul camin a 5 oras e espèra.

Fa doas annadas qu’albèrgui Lo Roge, èra lo chin del Rico, lo vesin que mudèt a l’ostal dels vièlhs quand sa femna moriguèt. A la debuta, l’òme tornava a l’ostal cada dimenjada e lo chin s’èra acostumat a viure en çò meu la setmana e dins son jardin per la dimenjada. L’òme e lo chin fòrça contents de se tornar veire e lo Rico s’ocupava encara un pauc del jardin. Mas la familha decidiguèt de vendre l’ostal e lo Rico demorèt en vila.

Un còp per setmana fasiam una visita al Rico. Lo Roge aviá plan comprés que quand preniái la cordilha èra lo jorn de la visita, se fasiá pas pregar per montar en veitura. Aparcavi la veitura pròche del ostal, anavi cercar lo Rico per far la passejada del riu. A la debuta a pè, puèi amb una cana, e fin finala en cadièra. Malurosament lo Rico patiguèt e moriguèt lèu.

E lo Roge cada divendres sul camin espèra pacientament la veitura blanca mas n’i a pas pus de veitura blanca e pas mai de passejadas en vila.

Un jorn me’n anèri de vacanças e daissèri l’ostal e lo chin a una amiga. Quand tornèri, la Loïson me diguèt que lo Roge èra un chin amistós, aimava las passejadas e los jòcs de bala mas cada jorn passava un momenton sul camin avant de tornar dormir sus la terrassa.

Mas çò que se passèt lo dijòus la susprenguèt. Aprèp la passejada, Lo Roge demorèt tota la jornada sul camin a esperar quicòm. Quand ma veitura roja foguèt visibla, comencèt d’agitar la coa, de japar de jòia e de sautar de tot costat.

Èri contenta de veire qu’èri pas pus una proprietaria de substitucion, Lo Roge m’aviá adoptada e mai s’espèra la veitura blanca lo divendres sul camin. 

---

Pacientament (Cristina)

– Tre la naissença, cal de paciencia al nenon per esperar, lo temps de preparacion de la poparèla.

–  A qualques meses, l’aprendissatge del culheron : li cal esperar lo retorn de la culhièra del pichon pòt fins a la boca. Aquò pren mai de temps que la poparèla, qu’es immediat ! 

– Al cap de qualques annadas, la paciencia de l’enfant es fòrça esprovada per aquesta paraula recurrenta : « Espèra ! »

– « Mamà, ven veire !
– Espèra ! »
– « Papà, agacha-me !
– Espèra ! »
– « Mamèta, ajuda-me.
– Espèra ! »

– E ara, que los parents son fòrça ocupats sul telefonet, totjorn lo meteis mot : « Espèra ! »

– Quand es vengut adult, lo joven, (o la joventa), es el, que deu esperar armat del pega aurelhas, l’agent administratiu, qu’es absent…o qu’es a beure lo cafè…e se tròba dins la quasi obligacion d’escotar de paraulas repetitivas enregistradas, o una musica, sens fin…

Es lo moment de far una pregària a Santa Paciéncia !

–  E puèi, un jorn, vendrà vièlh ! L’atge de la sapiencia e de la compreneson de la relativitat de las causas.

–  Quand la dalhaira aurà començat son trabalh a l’entorn d’el, començarà a mièlhs saborar la sabor de la vida. Serà mens preissat. Prendrà lo temps de beure lo solelh…en se disent : « çò que serà pas fach uèi, s’acabarà deman. » 

– Pensi que la Paciéncia arriba quand avèm comprés l’importancia relativa del temps. Lo temps necessari per far, qu’es mai una ajuda puslèu qu’un empachament. 

Aital avançam dins la nòstra vida : pacientament !

………………………………………………………………………………………………………………………………………………