L’istòria de la granhòta dins l’ola d’aiga
Aquesta fabla/experiéncia, datariá de la fin del segle XIX. Mercé a Olivier Clerc que la botèt a l’onor dins son libre « La grenouille qui ne savait pas qu’elle était cuite, …et autres leçons de vie » (J-CL Lattès, 2005, traduit en 10 langues)
Revirada en occitan, per Cristina Barnier.
Imaginatz una ola plena d’aiga freja, dins la quala nada tranquillament una granhòta.
Lo fuòc es alucat dejós l’ola. L’aiga caufa doçament. Ja, es tebesa. La granhòta tròba aquò puslèu agradiu.
La temperatura contunha de pojar.
Ara, l’aiga es vertadièrament cauda. La granhòta comença de trobar aquò desagradiu, mas es talament aflaquida qu’endura sens reagir.
La temperatura va pojar atal, fins al moment ont la granhòta finirà per còire e morir, sens jamai se salvar de l’ola.
Çaquela, se cabucèt dins una ola a 50 grases, donariá sul pic un còp de patas salutari, e se trobariá defòra.