Aguèri l’astre de l’ausir a l’EOE (Ecòla Occitana d’Estiu), e foguèt un bonur vertadièr.
Sortir del licèu de l’EOE,  lo dimècres, al mièg de la setmana,  per l’ausir cantar sens micro, « a cappella », o amb un instrument, tambor amb de còrdas…, pel campestre, cantar e jogar d’instruments, entre los contes de Maria Odila Dumont, èra un meravilhament. Dins los bosques, semblava entre barde e trobador, prèst a desrevelhar los èssers del bòsc : gripets, fadetas, farfadets, …Tota la natura a l’entorn semblava a l’escota. Los aucèls tanben, coma nosautres.
Mercé a Pèire, a Maria-Odila, e a l’EOE.