« Grausèla », talhièr d’escritura de mai
Camin sens fin (Florença)
A l’orizont, vesi lo cèl turquesa orlat de blanc
Lo solelh al zenit dardalha.
Las cigalas cimbalan a l’unisson
Lo blat e las grausèlas dançan la samba amb lo ventolin.
Los parpalhons, efemèrs messatgièrs dels dieus
Passan de flor en flor, leugièrs
Las domaisèlas, agulhas coloradas, festejan e vibran dins l’aire
Lo cotoliu fiula sens fin sa canson joiosa.
Lo camin, a l’endavant, ziga-zagueja e puja lentament
Aval lo bòsc sembla endormit
Lo flum escandilha de mila fuòcs
Un batèu estacat espèra la fin de la prangièra.
Aqueste ser, la pausa serà plena de camaradariá e de rires
Lo repaus riche e constructiu per tornar deman
Descobrir de païsatges novèls
E rescontrar de monde desconegut.
A ras de la talvèra (Joan-Peire)
Al mitan dels calhaus, a ras de la talvèra s’endevenguèt que pròches totes dos creissèron, sens poder destriar quala o qual aviá passat lo tèrme. El regde de palha e pesuc d’espiga, ela fina grausèla sopla e vaporosa, d’una meteissa pluòja , d’un solelh partejat totes dos a l’encòp dapasset grelhavan, pauc-a-cha-pauc l’una contra l’autre a passadas de jorn ensems s’amaduravan.
Quand lo magistral irosament los gimblava, el lo solid de sa camba en sosten li balhava, ela sens retenguda tendrament contra el se quichava, e lo mestre dels vents qu’a bassacadas lor fasiá far lebreta en anar-venir a ne perdre alen, los quitava bandats del fèrm fretadís en broa de la bladièra.
Un bèl matin de mai que pas mai ne podiá téner, lo mai secret de son dintre li donèt en ofèrta, una flor roja del còr negre en coròla doberta, e quand lo ser una aureta nolenta docetament los breçolava, semblava qu’amorosament totes dos « mazurquejavan ».Lo caumàs estivenc la faguèt partir primièra, son còs teune secarós pel sòl ajaisit èra coma a l’espèra, d’una passa l’agusat d’una dalha lo faguèt tombar tot drech contra ela, al mitan dels calhaus, a ras de la talvèra.
Haïku de sason (Cris.)
Taca roja sang,
A ras riba del quitran,
Buta grausèla !
Poèma aquarelat sul blòg : http://escambisenoc.org/2022/05/16/haiku-de-sason/
Poèma (Catarina ; Cati.Esc.)
« Tres botons se son dobèrts aqueste matin
Dins un canton de mon jardin,
Per ma fe, me demandavi
Quina èra aquela mena de flor
Que portava una polida color.
Cada annada esperavi
Dempuèi tan de temps semenavi
E pas jamai butavan al pè de l’ostal,
Quand las cercavi e las remiravi
Long de las talvèras e pels airals.
Quina suspresa de veire pel fenestron
Quand se dobriguèron los botons
Eran plan de grausèlas
Las flors tant encantarèlas
Qu’a totes enauçan lo moral
Amb lor roge imperial. »