Sauta-moton (Maguí Calvayrac)

« _Me veses? non ?
Pasmens soi aquí sota tos dets, plan amagada dins lo clavièr. Cocó!
Aïe! l’aurelha me siula quand tustas sus aquela tòca ! : lo punt d’exclamacion. M’agradariái s’o fasiatz pas pus. Gran mercé.
Cossí soi dintrada dins aquela aisina? L’ai pas causit, qu’èri plan urosa dins la forradura d’Artur, lo cat de l’ostal. Nos endeveniam plan totes dos e jogàviam tot lo sant clame del jorn : deviáu me rescondre entre sos pèls e el, me devià trobar amb sa lengueta. Maudit sièga lo jorn ont s’espolsèt a costat de l’ordinator . Èri a dormir e foguèri violentament forabandida coma un estrangièr sens-papafards. Es aital que, per la presa USB soi dintrada dins ta maquina.
E abans lo cat? me demandaretz. Me fa de ben de parlar un pauc que soi pas muda. (Ops , merce de pas aver quichat sus la tòca dolorosa)
Abans, demoravi en cò d’un can. Coma siam , un fum de ecolò-multilòcataris, aviá renonçat a nos caçar ; lo pauret [1] e patissiá, patissiá. De còps, son mestre i passava tres còps de bomba insecticida d’una mena ecòlogica plan coneguda. Un jorn de calorassa, lo can beviá a la font e s’espolsèt. Tombèri dins la fanga . Per astre lo cat venguèt beure e profitèri, d’un salt [2], per agantar son pelatge. Me seguissètz ?
Ara cossí soi venguda dins la borra del can? es aisit de compréner .
Soi nascuda dins una jaça au mitan d’un tropèl d’oelhas amb un vintenat de fraires e sòrres. Pòdi dire qu’avèm agut una enfança gaujosa : totjorn de jogar: a trap – trap, a cat-quilhat, au lop (pasmens n’en n’ai pas jamai vist, de lop). Lo jòc que mai m’agradava èra de sautar d’una esquina a l’autra, d’un anhelon sus sa maire, puèi sus una bediga, d’un trecelin, sus un aret, d’una feda sus un chin …. E sautas que sautaràs. De longa.. .( Ops)
 » SAUTA-MOTONS, Torna-te a l’ostal e lèu , es l’ora de ton cors de francès  » me badava ma paura maire. Me cal vos dire que ma maire aviá pas aprés lo francès mas voliá, per lo nòstre avenidor, assegurar nòstra capitada sociala . Ara, se coflariá tant coma un pesolh revengut, de me veire aici de far d’informatica.

      Vaqui mon istòria. 
      A lèu , per d'autras istorietas, s'o voles plan...
      Ton amiga pròcha , SAUTA- MOTONS,  la nièra. "

PS _ De que deman será fach ? Ièu vòli totjorn viure en patz. Per manjar? ges de sòcis. Vau pas cercar cinq pès a un moton. Las crostetas de cambajon de ton entrepan, que laissas tombar sul clavièr, me sufison per far mon cofle cada jorn e son melhoras que las ronhaduras de tas onglas. Alara, escures pas ton clavièr, te’n prègui . Mercé plan .

[1] Cal pas totjorn se fisar als provèrbis
[2] Un saut de nièras, plan segur.

Sautamotons (Cristina)
Un còp èra un lop amistós, agradiu, qu’aimava lo rire e las galejadas.
Son paire li disiá sovent :
« Mèfi mon filh, sès tròp brave ! Te cal venir un lop ferotge !
Voliá pas pus anar a l’escòla dels lops. Èran tròp crudèls ! Tròp de disciplina !
Alara fasiá safran.
Discretament fugissiá e anava espinchar del costat de l’escòla de la jaça.
Quin bonur : de jòcs, de rires, de sauts, de galipetas, de mesclanhas gaujosas a l’entorn d’un balon oval !
Li prenguèt una enveja irresistibla de se jónher al bonur d’aqueste grop.
E pr’aquò se desguisèt en moton ! Li calguèt una vièlha pèl, un pauc de farina e se convidèt.
Quina partida de rires ! Èra lo jorn de sauta-motons.
Cadun son torn fasiá lo moton, puèi a sautar per dessús los autres.
Mas la còla avançava, avançava, fins a se trobar dins la champa !
E aquí patatràs ! Sortiguèt de l’aiga amb de patas negras. Èra desmascat.
Se salvèt a quatre pes perseguit per lo mèstre d’escòla : un marran amb de banas redobtablas.
Dempuèi an enfortit lo cledís del pati de l’escòla de la jaça. Damatge !

Mas ara lo nòstre brave lop es tornat a l’escòla dels lops e a cada recreacion prepausa als companhs de partidas de sauta-lops !

Lum (Florença)
Soi partit d’ora aqueste matin. A l’èst lo solelh se devina pas encara. La nuèch es clara e sorda, l’endeman de luna plena, miralh brilhant dins un cèl d’estèlas. Un ventolet fresc bufa doçament del nòrd. Una nivol irange depassa de la montanha. Indici subtil d’un cambiament, ai pas oblidat, me disi amb plaser. Lo temps va cambiar lèu, la pluèja es pròcha. Me caldrà tornar abans mièjorn.

Lo darrièr còp qu’ai près aqueste sendièr, l’ivern passat, lo vent me fasiá sofrir mas uèi, pòdi m’encaminar en camiseta e shòrt sens trantalhar. Lo caminòl puja e desapareis pauc a pauc entre los arbres. Ausissi una chòta qu’apela pas luènh, la cavèca esconduda en naut d’un epicèa s’envòla sens bruch, fa d’ombra en passant davant la luna.

Contunhi l’ascension entre los bosques, seguissi de camins de bèstias, sabi plan ont vòli anar. Coneissi pas pus cada pèiras coma abans, mas lo sovenir es pus fòrt. Me dona la direction. Sabi qu’es pròche l’ostalet. En dessús dels arbres, dins los pasturals del grand, passèri d’oras a jogar al pastre corrent darrièr las cabras pendent que lo papet s’occupava del lach e dels formatges.

Enfin i soi. Lo solelh brilha pas encara mas sos rais de lum destacan la montanha d’ombras chinesas. De nívols d’avantgarda, mirgalhats de colors passan davant la luna que fugís al ponent. L’ostalet es barrat, es l’oncle qu’a la clau. Lo banc a costat de la porta es aculhent coma de costuma. M’asseti, l’esquina contra la pèira. Los uèlhs clavats, aspiri l’aire vibrant.

Dubrissi los uèlhs quand lo solelh passa la cima e m’esbleugís. Dona tot son lum, lo primièr. Seguissi del agach la cima de las montanhas e me remembri los pichòts noms que lor donava lo papet. Me los canti coma una cançoneta de nenon. Lo temps suspendut daissa passar la vida sens bruch. Mas vesi las nívols de mai en mai nombrosas que jogan a sauta-moton. Me cal davalar, la pluèja arriva.

Richichin (Joan-Peire)
Richichichin fasèm a pachichin
Zonzonzon o a botelhon
Se que non a sautamotons.
Se vos agrada pas sauta-cavalets
Aquò rai farem a cluquets!