Pauruc e Petarufa (Cristina)

Doas tortoras enamoradas ,
Venon amb precaucion,
A l’ora del repais, 
Per ne becar las micas.

Al mendre gest subte,
S’envòlan.
Puèi tornan pauc a cha pauc,
Picorar las sobras, pel sòl.

Mas qué cerca Petarufa,
Dins l’èrba ? 
I a pas res de manjar, per ela.

Non! Una branqueta,
E Frrrt !
Direccion lo cipressièr.

Puèi es Pauruc,
Que pren,
Una brondilha,
E Frrt !
Elaboracion menimosa

De la construccion venenta.
Petarufa serà ausenta…

Lo temps que caldrà,
Tota presenta,
A sa nisada.

---

Pas páur! (Magui) 

 » L’amor se trufa 
de la petarufa « 

 F. Mistral

Ai pas paur de la chavana ,de las trèvas  ni  mai  dels dracs.
Crenhi pas la  malautiá . Ai pas paur d’un tatoatge mancat.
Prendriái las serps a braçadas. Me trufi de la pagina blanca.
Ai pas paur de tèrratremols, ni mai dels longs  silencis.
Pantaissi  de terrassar los quatre cavalièrs de l’Apocalisi.
Trembli pas d’èsser en balanç  o de passar per nècia
Ai pas paur de la maganha, ai pas paur de l’abscéncia
Manqui pas de vam per afrontar l’adversitat fèra.
Ai pas paur de las bombas, ni mai de la pena capitala.
Pas solament paur del voide ! Bravi l’ase que recuola.
Es pas encara nascut, lo que farà ma pèl se galinar !
Me trufi  de mon ombra, de l’ombra del lop, del lop.
De qué  poiriá m’ espaventar ? Res!  lo  farfadet bellicόs ?
Lo bramadίs de  la  marrida romèca  pujant del potz ?
La tarasca acarnassida de Ròse,  la  malabèstia monstruosa ? 
Non ! Pas rès m’esfraja ! La Davalada m’es totjorn  gaujosa.
Risi de mas cachavièlhas baujas, de mas desesperanças
De còps passi per un monstre. Poriái afrontar totas las fòbias.
Desfisi la petòcha de l’infèrn,  sens paur de passar l’òsca.
Mas, Mondieu ! qu’ai paur de pas poder viuvre sens tu!

Ai pas paur de vielhir, de veire los enfants s’en anar.
Danci sota las escalas, ai pas jamai paur de m’enganar. 
L’escuresina me fa cantar  e pòdi plorar sus una canson, 
Pòdi tot laissar sul pic, pas solament paur de l’avion !
Bravi lo temps que passa e ma cara que se rufa.
Afronti l’agach dels autres e ne percaci la petarufa. 
Volriái explorar las galaxias dins una nau espaciala, 
desfisar las leis de l’univèrs dins lo mond intersideral. 
 Volriái landar en delai del camin de Sant Jacme
Per enfin  cabussar al fonsor dels traucs negres!
Trantalhi  pas dins las batèstas, que manqui pas de coratge.
Ai pas paur d’aver  paur de passar per un sauvatge.
Ai pas paur dels palhassas, ni mai  d’una armada de soldats. 
Ai pas la petèga de las aranhas. Fau pas cas dels bandolièrs .
Reguitni pas davant la vertat ;  m’arriba de mentir als messorguièrs
Ai pas paur de plus aver  l’enveja, l’enveja d’aver l’enveja… 
Mas Mondieu! qu’ai paur de pas poder viure sens tu!

Plan liurament inspirat de la cançon « Pas paur » L.E. J. 
paraulas de MAbiki, Paris, Saumagne. Ozarm , Tolec , 2020

---

Lo Pont de l’Amor* (joan peire)

Èra venguda, aviá tengut promessa. Fasiá mai d’una setmana qu’o aviam dich, o farem uèi, èra previst atal. Nos abracèrem, èra tras que bela. Pausèt son cap sus mon espatla, sa doça nolença m’embriaguèt un chiquet.

Es nos tenèm per la man que passèrem la pòrta bèla enclavelada de fèrres gròsses . Passada la placeta encaladada e son grifol ombrejat d’una platana, nos encaminèrem entre los darrièrs ostals. Pujèrem los escalièrs per seguir lo caminòl que bordejava la ribièra.

Au cap d’un moment d’una pichòta caminada èrem arribats, lo pont de l’amor traversava per dessús la prigondor del riu. Nos agachèrem, i caliá anar. Sens nos en mainar, coma per se preparar de per avança, nos èrem tenguts per las mans pendent tota la caminada. Nos las sarrèrem mai e montèrem de cada part del relaisset del vièlh pòrta aiga. Una aureta fresca nos fasiá montar del voide lo mormolh de l’aiga. Èra pas de bon caminar, pauc de monde capitavan de traversar, mas quina pròba d’amor se i èrem arribat.

Gausèrem pas i anar, la petarufa nos agantèt al primièr pas.

 La legenda foguèt vertadièra que nos maridèrem pas. Cadun seguissèt son camin per traversar d’autres ponts.

*Aquel pont existís. Es a Villeneuvette pròche de Clermont l’Hérault. Ditz la legenda que los/las que capitan de traversar en se tenent per la man seràn maridats dins l’an.

---

Siès patas negras (Florença)

L’ivèrn es pas encara acabat… fa encara fred la nuèch mas pendent la jornada, s’avèm d’astre e se lo solelh es sortit, fa plan bon. Soi installat sus una flor, una pimparèla blanca. Son cor jaune m’atariguèt totara. Me pausèri dessús e comencèri de manjar, i a de pollèn aicí, es comol. E manja que manjarà, fin finala m’endormiguèri sus aqueste lièch mofle. Ausissi d’aucèls, lo bruch del vent dins las brancas, mai luènh i a lo bruch de motor, un ortalièr qu’es a trabalhar. Tot va plan, es l’ora de la prangièra. 

Soi a somiar, vòli dins un bòsc mas vesi ailà entre los arbres un prat, i a de flors de pertot, de blancas, de roges, de blavas e de monde que vòlan de çai de lai, un paradís d’insèctes. Preni la direccion d’una flor jauna grandarassa, ja sentissi son olor e lo pollèn que poiriái engolir… 

Maaas que se passa ? 
Subte i a un bruch eissordós, brrrr brrr 
mon lièch tremola fòrça, brrr brrr
me sentissi ejectat de ma pimparèla, brrr brrr 
soi lèu desrevelhat… 
I a un vent terrible. Brrr brrr brrr
I a urgéncia de far quicòm si que non serai aspirat, brrr brrr
dubrissi la clòsca
desplegui mas alas brrr brrr
Lèu ! Lèu !
I a dangièr ! Lèu brrr brrr
soi arrapat a la flor amb mas sièis patas negras
l’aspiracion es poderosa brrr brrr
mas alas son a lor plena poténcia 
d’un costat me sentissi aspirat brrr brrr
e de l’autre me sembla que comenci a avançar brrr brrr
o non es espantant!
Reculi ! brrr brrr
Lo motor es aicí a costat, eissordós.
Fuma, tossit, brrr 
avanci un pauc tras la libertat brrr brrr
recuoli encara un còp
es pas possible, me vau far engolir ?
lo motor peta fòrt, tossís brrr 
mas patas pèrdon aderéncia brrr 
me sentissi partir brrr brrr
lo motor peta encara un còp brrr 
raca una fumatièra
e s’arrèsta…
una pauseta o pana de gasolina ?
Ai pas lo temps d’i pensar
m’envòli, es lèu fach !
Quin astre !