Mandra e « tombar de l’ajocador »
La Mandra e la Cigonha (Josie)
Comaire la Mandra se metèt un jorn en fresc,
E retenguèt a sopar comaire la Cigonha.
Lo regal foguèt pichon et sens fòrça d’aprèst :
Lo galant per tota besonha,
Aviá una boira clara ; viviá en avar.
Aquela boira foguèt per el servida sus una escudèla :
La Cigonha al long bèc ne poguèt pas atrapar mica ;
E lo dròlle aguèt lepat lo tot en un moment.
Per se venjar d’aquela engana,
A qualques temps d’ailà, la Cigonha lo prèga.
« Volontièr, li ditz, car amb mos amics
Fau pas ponch de ceremonia. »
A l’ora dicha, corrèt al logis
De la Cigonha son ostessa ;
Loguèt plan fòrt sa cortesiá ;
Trobèt lo sopar cuèch a ponch :
Bon apetís subretot ; mandras en mancan pas ponch.
Se regaudissiá a l’odor de la carn
Mesa en menuts tròces, e que cresiá lepetar.
Serviguèt, per l’embarrassar,
Dins un vas a long còl e d’estrecha boca.
Lo bèc de la Cigonha i podiá plan passar ;
Mas lo morre del senher èra d’autra mesura.
Li calguèt a june tornar a l’ostal,
Vergonhós coma una mandra qu’una galina auriá presa,
Clavant la coa, e portant bas l’aurelha.
Enganaires, es per vos qu’escrivi :
Esperatz-vos a la parièra.

Joan de la Font
Monsur Joan de la Font, orfèbre en matèria d’escritura e de morala, foguèt força prolific en faulas et contes, manejant los mots e las allegorias de man de mèstre.
Fòrça de sas moralas son devengudas de provèrbis.
Ai descobèrt aquela faula vièlha de qualques quatre cent ans.
Aquel recit se pòt fòrça plan adaptar al nòstre temps, e l’ai imaginada dins nòstre sègle, e nòstre mond moderna.
Illustra plan que lo que cresiá prene, pòt èsser pres a sa pròpria trapèla.
Imagini nòstra mandra, tornant en çò sieu, la coa bassa, segurament que s’esperava a aquò, e qu’es tombada de l’ajocador, se sentissent vergonhosa e ninòia.
Podèm èstre astucioses e ipocritas, coma la mandra, mas gara a vos !
Se volètz jogar una malafacha a qualqu’un, aquò se pòt tornar contra vos.

---

Doçor de velors, (Cristina)
Dins lo cèl de ma boca, explosion de sabors, qu’espelisson.
Me menan, al mai prigond, dins lo fins fons, d’un bòsc luminós.
Prèp de la mandra rossela, abrigada, jos un romegàs d’amoras.
Granas, que cabussaràn, fins finala, dins lo cauderon coirat.
Ailà se tresmudaràn, en una chucosa golardisa : la confitura d’amoras !

---