Las lagremas urosas (Sèrgi V.)
Ela, aviá pas jamai versat una lagrema per las causas tristas. Solament per las causas que la fasián se sentir plan. Lo trist, lo dificil, lo complicat, lo dolorós, cada còp que la vida li n’aviá fornit son ondada, demorava imbrandabla, drecha, seca. Una faiçon de se blindar ? De se protegir ? Benlèu, segurament.
Quand s’enterrèt lo papà, sa maire èra afondrada, los bessons èran inconsolables. Ela, sarrava las dents, agachant lo sòl, los uèlhs secs.
E anava créisser atal en s’interrogant de còps sus aquela armadura. Res a veire amb d’inibicion emocionala, mancava pas ni de còr ni d’empatia. Mas quand s’agissiá d’emocions negativas, la pèrda, l’abandon, la malescaduda, lo blindatge operava totjorn. Podiá èsser fragila, facha trantalhar, i aviá pas jamai de lagremas.
Aviá consciéncia intellectualament que se se pòt negar de las lagremas que s’a pas versadas. Mas aquela consciéncia atenhiá pas ni sas emocions ni sos sentiments. Mancava d’umanitat ? Segurament pas. Deviá se n’inquietar ? Ne sofrissiá ? Pas que sàpia.
Ela, los plors afloravan quand son còr èra tocat pel bonaür. Son òme, quand li disiá que s’èra pas jamai sentit tan viu coma amb ela. Sas pichonas, quand se sarravan contra ela al ponch que « agacha mamà, te sarram fòrt fins qu’aquò tremòla nòstres braces! ».
Èra atal, las lagremas, aquò va amb la pena, lo patiment, la mòrt. En çò sieu, las lagremas èran signe de benestar, de gost de la vida, de gost a la vida.
E benlèu qu’apareissián pas justament que per la sensibilizar sus la fragilitat e la fugacitat d’aqueles moments que desapareisserián segurament mas que, amens per un temps, la tornava urosa.

---

Lagremas (Cristina)
Es aquò,
Tu e ièu ?
Ara ?
Nosautres dos ?
Tu : Ton còrs grand e bèl,
Seriá vengut,
Un pauc de cendras ?
Dins una urna bèla,
Que sèrri contra mon còr.
Assetada sus çò,
Que foguèt lo nòstre lièch,
E que serà ara,
Sonque lo mèu.
Sola, tota sola.
Ambe una bòla grandarassa,
Dins lo fons de ma garganta,
Qu’emplena mos uèlhs,
De lagremas que rajan,
Que rajan encara e encara,
Lo long de mas gautas.
Dins un tristum immense,
Inconsolable !
Plori contra l’urna,
Que firma ta fin de vida,
Ta vida ambe ieu.
Mas sabi que,
Ta vida se perlongarà,
Encara e encara,
Endacòm mai.
La vida ?
Es un camin,
Un camin sens fin…
E, i aurà totjorn,
Una placeta per tu,
Dins un pichon canton de mon còr.

---

Lagremas (Josie)
Versar de lagremas de cocodril
Sanglòts de pluèja que s’espelinsan
Mentre que dins sa clòsca
D’imatges et de sòmis desfilan

Tot en plorant coma una magdalena
Quita pas aquela interminabla litania
Nos suspren a sanglotar a caudas lagremas
Per los mals de nòstre còr que sona l’alara

Plorar totas las lagremas de son còs
Quant subreven lo sovenir de la mòrt
Dins sos uèlhs banhats de tristesa
La vida torna pauc a pauc coma una careça

Fondre en lagremas coma si tombava de brasas
Dins aquel caòs creat per aquel trebolant malesa
Espèr d’una crisi passadissa mas ineluctabla
Lo sorire e la jòia faràn un retorn memorable

---

A broa d’aire (Joan-Peire)

Coma la branca balança
Dins l’azur printanièr
Per dire la membrança
D’envòl d’un sarralhièr,
Qu’a broa d’aire èra
Entre cèl e tèrra
El sens cap de dobtança
De s’envolar leugièr.

Son de mots d’un papièr
En frasas pagaiosas
D’una pluma coitosa
Que dison son envòl,
Sus la letra a la lèsta
I es dich que de lassièra
Se cambia per usança
L’amor en asirança.

Qu’una gabia gabia resta
Quitament s’es causida
Que d’una passion passida
Nos en cal far lo dòl,
Lo perqué li es evidencia
Mas s’explica pas lo quora
Qu’ara li es ora
D’un besonh de partença.

S’aima pas de constrencha
Ni tanpauc per mesura
la causa li es dura
Mas tala es sa causida,
Sul blau de la tencha,
En lagremas esparcidas,
Una trista plovina
Acaba la missiva.

Aquel adieu dolent,
Ardenta macadura,
Encara me dura
A l’arma matrassada,
Dins lo cèl azurenc
Quand te ven la trumada
Demora pas que la manca
Al balançar de la branca.

---

Ai lo vòmit (Florença)

Lagrema… quand ai descobert lo mot del mes, me soi ditch, mancarai d’inspiracion. I a pas gaire a far amb aquò… L(agrema, tristessa.

Es tan pichòta una lagrema.

Amb lo plural, i a de que dire, la crisi de lagremas del nenon, la filhòta que fa un caprici ? Los dòls ?
Que mai ? Los absents ? Es tan ego-centrat que dire ?

Quand daissi mos uèlhs passar sus la pagina d’un diari i a pas gran causa per m’inspirar. Es mai lo despèr que me ganha : òdi, facisma, desaparecion de coësion sociala, distorcion del discor per manipular lo poble, censura de mai en mai visible. La cibla preferida : l’estrangièr d’uèi qu’a pas de papèl ò d’i a 2 o 3 generacions, musulmans o de color de preferencia.

Per çò de las guerras que se debanan actualament sus terra e n’i avià 59 en junh de l’an passat, pas gaire de reportages : Iemèn, RDC, ecà ecà. Per que pas d’informacion ? Per que lo silenci ? Benlèu per de que se debanan en Africa e que son de musulmans ? Bon Ucraina es en Euròpa e servís per dire que sèm en guerra, que cal pensar a la far deman, far paur, encara.

Quand sus los « gran medias » lo diari parla d’un conflict, las informacions son sibilinas, un nombre de morts, d’imatges foscats per pas traumatisar lo monde, e lo fotbòl o la darrièra compteticion espòrtiva. Los reporters que tornan amb de reportatges furgats an de pena per mostrar lor trabahl. I a sonque dins los medias  »libres » qu’i a encara la possibilitat de dire quicòm sus los conflictes.

E i a çaquelà un genocidi que se debana dins un silenci terrible. La censura es totala. Los que pòrtan la paraula dels Palestinians son persiguits, las associacions enebidas, e lo pièger per ieu es qu’i a encara de monde capable de me demandar en Òc jos una publicacion FB « ères segura que son pas de terroristes que son tuats » ??? En òc la question del negament, es encara possible d’aver un comentari atal. O podiai pas créser. I a de mòrts, miles de mòrts, nenons, femnas, vièhls, mètges, jornalistes, e la famina provocada per las copaduras d’approvisionament, d’espitals ciblats, e de copadura d’electricitat. « Erès segura que son pas de terroristes ? ». Ai lo vòmit.

Alara de rason de plorar n’i a un fum, mas una lagrema sufís pas. E plorar ajuda pas los que patisson. La tristesa tanpauc. Despèr…