Edicion dels tèxtes del talhièr d’escritura d’ agost
Per Gabarra vaqui çai-dejós los textes de Cristina, Florença e Joan-Peire.
La gabarra/Ma penicha (Cristina)
Tre ma penicha, assetada darrièr la fenèstra, vesi tot passar.
Lo temps, passa lèu, agachant lo paisatge.
A cada sason sa color :
Los fraisses se vestisson de verd clar a la prima. De branca en branca sauteja l’aucelilha, e cadun lança son crit per estabosir la galariá.
Los amorièrs color daurada, sabon qu’aprèp la davalada auràn perduts lor vestit de fèsta reiala.
Nus coma vèrms, « faràn pas lor quèco», prèp dels cipressièrs dins lor verd de «pérylene»…que sembla etèrne.
Lo paisatge cambia de longa. Mas la color del cèl tanben :
Tre las albetas, la nuèch grisa daissa placeta a un gris rosat…puèi mai luminós, mai roge.
E lo solelh se leva, en dessus de la capèla. Comença sa ronda quotidiana. Fins al ser, que me presentarà tot un camaièu de roges iranjats o incarnats.
Puèi serà lo torn de la luna. Quand se presenta, pòdi veire sa lusor dels dos costats de la gabarra.
E tota la nuèch velha sus nosautres. Ma penicha es granda. Pòt aculhir los amics. Dedins s’i pòt dançar, far de musica, escotar los contes, beure e manjar. Far la fèsta. O se pausar un pauc, se calar, legir, dormir, somiar.
Ma penicha es mon ostal.
O sabètz pas, mas mon ostal de pèira es « Ma penicha !» e se sona coma aquò, dempuèi totjorn. Gabarra clavada sus un pichon puèch de tèrra, entre vinhas, fraisses e garriga !
(Cristina)
La Gabarra (Joan-Pèire)
Es pas un negafòl, encara mens una beta que podèm véser encara de temps en temps suls estanhs, non. Encara mens un « ponchut » de la vela latina, tanpauc una tartana de la mar nòstra. La gabarra, barcassa de fusta, navegava per far comèrci suls flumes e canals d’un còp èra. Per tirar aval rai, mas per tornar amont a contra-corrent, un trabalh matrassant ! Cavals, muòls, buòus la tiravan, quand èra pas d’òmes, d’enfants o de femnas que tonejavan a grand pena sul camin de tira. Ara de gabarra, n’i a encara, mai que mai pels toristas. Per plan lors far sentir lo pesuc d’aquel mejan de transpòrt tradicional, e se la tirassavan un momenton per veire !
(Joan-Peire)
Lo caval de testa (Florença)
N’ai mon cofle ! Ièr de ser, ai decidit qu’èra acabat. Fa 15 ans que cada jorn fau lo meteis camin. Anar de matin d’un costat del canal e tornar de ser de l’autre. Coneissi cada peira, cada pont, cada chin, aqueste que jaupa, e l’autre qu’ensaja de nhacar cada còp que passam.
N’ai mon cofle ! Ai decidit, es lo temps de la retirada. Me soi escondut darrièr lo bòsc, lo mai luènh dins lo prat ont passam la nuech amb la còla. Sabi pro que lo Batista va ensajar de m’atrapar per tornar al trabalh. Mas non, aqueste còp, non. Definitivament non.
N’ai mon cofle ! Supausi que per lo primièr còp lo Batista utilizarà un baston d’avelanièr sus mon esquina. Sabi plan que va ensajar de negociar, m’amistosar amb de la bona erba. Esfòrç inutil.
N’ai mon cofle ! Lo Maurel es prèst per menar la còla. A marchat amb ieu quasi un an. Sap plan ont accelerar, ont marchar planplanet per economizar la còla perque puja aprèp. A l’uèlh per evaluar lo pes del cargament e economizar la còla per tornar lo ser. Fa qualques meses que lo daissi menar. Es prèst.
N’ai mon cofle e sabi plan que lo Batista va me gardar dins lo prat lo temps que cal coma lo Pimpin que moriguèt de vièlhum qualques annadas aprèp ma formacion de caval de testa.
Aqueste matin la gabarra partirà sens ieu.
(Florença)