Sus las vendémias…
Un pichon darrièr tèxte oblidat dins qualque tina, per la Cristina, que se densencusa al près de Calheta !

Vendémias (Calheta)
« Alentissètz ! » nos dison dins los libres de desvolopament personal. « Siatz zen ». E ben… fa dètz minutas que ròtli darrièr un tractor a la velocitat d’una cagaraula e « zen », o me sentissi pas. Me sentissi puslèu coma un topin a mand d’espetar.
De mots estranhs me sortisson de la boca, lo ponh se lèva, mas tot aquò i cambia pas res : ma trapanèla avança pas.
Un còp passat aqueste moment de desespèr, l’atencion se pòrta sul païsatge. Dins lo cèl, de nívols d’argent semblan de far la corsa ; al luènh : la Serra de la Talhada ambe sas parapendas dessús e, de cada costat d’aquesta rota clafida de traucs e tras qu’estrecha : las vinhas. Fins a l’asuèlh, de vinhas. D’òmes e de femnas ocupats a culhir lo rasim preciós. Mercejan lo cèl de los aver evitat la granissa..
Doblidat, lo rendètz-vos ! Doblidat, lo trabalh ! Vèsi pas que la beutat d’aquesta terra e l’afogament d’aquestes vinhairons.
La colèra a daissada la plaça a una patz gaujosa.
Mercé, tractor ! Mercé vendémias !