La mar_talhier_setembre

La mar_talhier_setembre

Talhièr d’escritura de setembre

Florença Joan-Peire Cris Nadet

Remembres

Florença

De totas las mars qu’existisson, coneissi sonque la mar mediterranèa. Luòc de vacanças pendent d’annadas abans la retirada del paire. Lo primièr dissabte de las vacanças, menava la familha al camping dels Aresquièrs. El tornava a l’ostal lo dimenge mentre que los tres, la maire, lo fraire e ieu demoràvem tot lo mès de julhet al camping. Lo paire tornava lo divendres mas el aimava pas tròp l’aiga salada e sabia pas tròp nadar

Anàvem a pè cada matin de l’autre costat del canal. Mon fraire e ieu portàvem lo batèu conflat amb tot çò que cal per far de castels de sabla monumentals que melhoràvem d’un jorn l’autre. La mar es pas totjorn crudèla, destruís pas tot cada nuèch.

Cada matin traversàvem lo pont, viràvem a esquèrra e marchàvem mièja ora per tornar a nòstre castel, luènh de la fola amassada a l’entorn del pont. Ai jamai comprés aquesta costuma que los fa s’amolonar totes al meteis endrech alara qu’i a de sabla liure un pauc mai luènh.

Nòstre primièr trabalh èra d’amarrar lo batèu. Cavàvem un trauc per un tròç de fusta qu’èra l’ancora del batèu. I aviá una còrda d’un vintenat de mètres que fasiá lo ligam entre los dos. La bisa podiá bufar, tot lo mond èra tranquille degun partiriá
pas de viatge involontari. E mai èra un plaser de montar dins lo batèu quand bufava, se’n anar far la prangièra estirada al fons del batèu, sens buf e sens sabla que mitralhe.


A cadun sa mar

Joan-Peire

Cada còp qu’ausissi lo mot mar, pensi a la cançon de Carles Trenet. Sabètz la mar que se vei dançar e que ten de rebats d’argent. Per Jòrdi Brassens èra la mar que Neptuni s’en crei pas e que per se ne sauvar de la negada basta pas que d’agantar sa bombona e d’un pauc de coratge. Per ièu la mar m’agrada mas los pès tancats dins l’arena que tre que monti dins un barcòt raqui tripalha e budèls. Benlèu que lo mai important es çò que i a ras d’ela. Coma es dich dins la cançon de la Sobeirana, entre la mar granda e la mar Mediterranèa s’espandís l’Occitània, e aqui sèm ben !


La Mar,

Cris

Drolleta joventa,
Lecas la poncha de mos artelhs,
Espargalhats sus sabla daurada.
Lo temps tissa son fial d’Ariana,
Estelat d’aigas marinas.

E tu t’enfadas, t’embufas, t’encolèras,
Racas,
Dins grand rambalh.
Raptas tot :
Quitram, veituras, ostals, òmes e bestias.
Un chaple !

Tornas dins ta vida quieta,
De femna madura,
Seguisses lo ritme de la luna :
« Monta, Davala. »
Dentela d’espuma,
Sens relambi.

Mèfi qu’un jorn,
Mairastra reganhuda,
Venguèsses pas,
Masca encolerada !


Una passejada sus la lòna

Nadet

De que dire d’aquel mot : la laguna, la lòna, l’estanh…. E òc aici dins nostre païs se ditz l’estanh, estanhòl.

Podèm parlar dels estanhs d’aicí,  entre Villeneuve e Lattes. Son de salinas, lor color es diferenta a cada ora de la jornada, aquò depend del temps : blau, verd, gris, ròsa.

Polida passejada, caminatz entre los estanhòls sus de pichons caminòls de terra de còps de fanga.

Tot es silenci ….. un aucèl, una gavina, lo colejan, la cigonha, los becaruts, s’envòlan ,  e perque pas un moisset !  d’ aucèls de passa, los còlverds….. i a tanben de conilhs, las mirgas,  que i an fach lor tuta dins las bordigas.

E dins l’aiga podètz veire de peisses que sautan, de rainetas que cantan al solelh. Sus la riba las canaveras cantan tanben, amb lo mistral que bufa sus lors ramas. Pòdi veire tanben de gabarras sul canal que bordeja l’estanh.

Dins d’autres païses se sonan lagons. Pensi a l’iscla de la Reünion que coneissi plan. Los lagons son prèp de plajas, amb de bèlas colors blavas degradadas. Vos i podètz banhar, l’aiga es cauda, linda, contràriament a  nostre estanh, es de bonur, de peisses de las colors magnificas i vos espèran.

Laisser un commentaire

Votre adresse e-mail ne sera pas publiée. Les champs obligatoires sont indiqués avec *

20 − six =