I sèm
I sèm a l’est se meton sul morre, tal coma d’autres lo faguèron endacòm mai. Aquò nos pertòca mai per de que se passa a nòstre pòrta, a portada de bomba. Un fum de vilas, es una bona causa, se dison d’èsser a recebre totes los que voldràn venir. E los autres de mai luònh? Los qu’espèran de venir, de pèus mai negres e de pèl maurèla, de que ne fasèm? Tu òc pòs venir, e tu non?
Cada còp que vesi aqueles images de guèrra, de mond que fugisson, ai una pensada per totes los mieus venguts de « transpirineos » a la debuta de las annadas trenta. Pensi a ma grand que veniá a França per rejoinher lo papeta. Pensi a ela que davalèt del batèu a Seta, sota son ala ma tantina, ma maire e mon oncle de nenet. Pensi a eles qu’entendián pas cap la lenga que se parlava dins aqueste pais e que de còps per lor charrar la gent lor parlava patoès. De còps la dicha comola d’òdi, de còps mai benvolenta. A totes aqueles fòra-venguts lor dedicaci çò que seguís: Es qu’avèm una autra causida que de vos dire que nòstra tèrra es tanben vòstra tèrra?
La Fòra venguda 1- Mas onte vas marrida grana Marrida grana butada au vent Fòra-venguda a davalada D’una flor que non coneissèm? 11-S’endevenguèt que per còp d’astre 2-La nòstra biaça comola avèm Venguèron pas s’amargenar De civada, segal e blat Un tropèu baug amb son pastre Marrida granilha vaí te’n Qu’a far rambalh voliá menar. Ges de forenca au granierat. 3-S’aflaquiriá la semenalha 12-Se capitèt que la barbasta Dins pauc de temps auriam talent Ongan nhaquèt endacòm maí Ges de pastura, ges de palha Que lo menaíre e las banastas Marrida grana demòra au vent! Se paissèron de quicòm maí. 4-Per te pausar pas de laurada 13-Ansín s’es fach ribon-ribaina Ja lo pradal tot semenat Son caminet pauc-a-cha-pauc. Pas mai d’airal, pas de terrada Qual poiriá creire a una engana D’onte venes te’n cau tornar. D’una que creis sus de calhaus. D’onte venes te’n cau tornar ? Vaquí çò qu’i rebequèt la grana : 5-D’onte vene paure segaire 14-Ansin s’es fach que venguèt d’ora D’onte vene creba mon sang Au pè de dos vièlhs ametlièrs Cap de pluòja, cap de terraire Una flor tan blava e tan doça Pas que secada e quitran. Coma lo cèu d’onte veníá. 6-Onte la prada verdejava Espelisson guèrra e fam 15-Ansin s’es fach ribon-ribaina Un auristre qu’encaronhava Una vidassa un trace ostau M’escampava coma un raban. Qual poiriá empachar la grana De s’escapar au vent Tarrau . 7-N’engulhère fòrça dralhadas 16-Ansin s’es fach que venguèt d’ora Engrunada au michant temps Au pé de dos vielhs ametlièrs De nivolàs en trònissada Una flor tan blava e tan doça Espousada aus quatre vents. Coma lo cèu d’onte venía . 8-Aicí s’acaba mon viatge Au ròdou d’un monde timbol De barrutlar n’ai un conflatge D’aqueu ventàs n’ai un sadol. 9-Me pausarai sus la talvera Dins un canton sens bolegar Un tròç de res, un flòc de tèrra Me’n cau pas-gaire per rasigar. 10-Pas qu’un glopet d’auba aiganhosa Per tot faire levar d’un vam A la pena gaire canhosa Farai çò que d’autres non fan. Joan-Peire (la tòca èra d'escriure en Lengadocian Orientau qu'es atau qu'ausiguère la lenga de pichòt, mercé a Domenge CAUCAT per son ajuda, e perdon se i a de decas que son encara passadas per malhas)