« Enfonzar » lo clavèl… (Cristina)

Aquò, es una expression que m’agrada pas.
Preferissi « batre lo fèrre quand es caud », perque aquesta engatja cadun a se bolegar liurament, quand es lo bon moment.

Mas per enfonzar, cal forçar per dintrar quicòm dins lo cap de l’autre, o far de repeticions sens fin, es a dire une mena de secutament.

Pensi qu’es pas un bon biais de far.
Ai totjorn preferit la pedagogia participativa en plaça del gavatge de las aucas !

En mai, soi pas una bona bricolejaira ! Boti de gants per esparnhar mos dets quand utilisi un martèl per enfonzar un clavèl.
Benlèu qu’aiçò explica aquò !

La visita (Florença)

Es pas lo primièr còp que passi per aicí mas totjorn amb la veitura, a tota velocitat. Bon a tota velocitat es un eufemisme, las rotas de Cevenas son dangierosas, te cal pas rescontrar una autra veitura o un camion per de que es pas aisit de se crosar e las viradas son nombrosas.

Fa cinc meses que la mameta mudèt los catons e cambièt de val. Uèi me cal passar pel Pas de la Crotz e davalar sul vilatjòt de Sant Joan. Me soi acostumat a aqueste viatge setmanal. L’espèri. I a la pausa per crompar las còcas pel vespertin a la Pastissariá del Relòtge prèp de la glèisa e zo en rota per prendre lo tè en bona companhiá, la mameta e sas amigas de l’ostalàs qu’an crompat amassa.

Aquesta setmana soi de vacanças alara prenguèri la bicicleta. Decidiguèri de prendre lo temps. Partiguèri d’ora, amb la biaça e tot çò que cal per èstre presentable per lo vespralh (camisa, bralha e gilet). La rota es bèla e tranquilla a aqueste ora. Lo lum meravilhós dona enveja de se pausar dins un canton per meditar. Urosament lo solelh caufa un pauc, per de que i aviá de gelada quand partiguèri.

Es la darrièra pujada avant lo pas. Avanci a pro pena, l’alen me manca. Per pas desesperar, ensagi de me divertir amb lo païsatge, las valadas, las montanhas, los arbres. Mon agach s’arrèsta sus un molon de pèiras, sembla un ostal vièlh. E òc, i a encara lo saumièr, un arbre entièr, de segur qu’èra un ostalás. Fa bèl temps que lo teulat s’enfonsèt. Èra instalat jos un arbre grandàs. Comenci de m’imaginar la vida del mond que demorava ailà, luènh de tot sus una tèrra arida, de secada amb una vegetacion magrinèla. Qui viviá ailà ? Cossí fasián per manjar ? Es un ostal d’estiu, d’ivèrn ? E l’escòla pels dròles ? E vaquí que comença la tormenta de questions, soi aclapat.

Urosament, la mameta me dirà, ela sap tot sus la vida d’autres còps. E se que non l’inventarà de segur coma quand èri pichòt.

Pantaissada d’adolescéncia (Magui)

Tota semblança amb de faches d’actualitat , es pas un cas d’azard …

Se languissiá, l’Anastàsia, la masca espelofida que quitava pas de venir vièlha dins sa tuta, una chòta pausada sus l’espatla. Coma i vesiá mal e sabiá pas utilisar l’ordinator, li balhavan pas pus de trabalh e son cisèl se rovilhava. De tot biais, de trabalh, n’i aviá pas brica. Ara èra vengut lo temps urόs de « ièutamben » e de  » denonçatonporcás » ! Ara los artistas contrarotlavan lors idèas tre que sos neurònas las produsián, plan abans que los mots foguèsson en boca, los imatges mentals dessenhats e que los dets se tanquèsson sus las tòcas del clavièr. (Prègui per que m’arribèssi pas, Rai ! soi pas una artista!)

Doncas Anastàsia passèt de longs meses a esperar. Esperar? Mas de qué ? Se solament o sabiá? Prenguèt lo temps per se lavar, de desbartassar los pels, se fardar, se pimponejar tant e tant qu’un ser, sul vespre decidiguèt de sortir per carrièras, e coma aquò, se risquèt a l’aventura.

Degun la coneguèt, tant èra polideta e fresqueta. Rescontrèt una còla de joves que se passejavan entre lo baloard e lo barri, per tuar lo temps que s’entortugava. Coflas d’amor, esperavan : de rescontres, d’esmais, de belugas, en brèu de vida …

Anastasia se sarrèt de la còla. Totes li faguèron fèsta. Totes? non! Levat lo Gerard, lo mai pichon. Gerard èra subretot una cara d’angel, una cabeladura qu’ondejava, somptuosa e ensolelhada, lo còs plan proporcionat, mas plus cortet que los joves de son temps. Anava sus sos quinze ans mas ne semblava tretze. Coma se languissiá de venir bèl !

Pasmens, Anastasia se sarrèt d’el. Gerard se sarrèt d’ela. S’agachèron un polit moment. Parlèron gaire. De qué se diguèron ? Qual o sap? Sola, la nuèch que los a resconduts dins son mantèl negre o dèu saber, mas o dirà pas!

Èran a se careçar quora la man de Gerard agantèt lo medalhon d’Anastàsia que pendolava entre sas popetas.

« _De qu’es ?
_ Es un cisèl, mas pòt pus ren copat. Es pegat, sodat. Ma mairina me l’ofriguèt aital coma present de naissença.
_ Quala es ta mairina?
_ Es Eleuteria, la divessa de la libertat. Per cap d’an, me prega de renonciar a mon prètztfach. Ara ai trencat. La vòli retrobar e demorar en cò sieu. Pòdes venir …S’o vòles … Ièu te fòrci pas!
_ Anem-z-i ensems. O vòli !
_ Alara nos caldrà gasar lo riu. Eleuteria, nos espèra delà l’aiga. Venes? »

Man dins la man, los dos amoroses dintrèron dins l’aiga, s’enfonzèron dins la fanga, perdèron pè e se trobèron al mitan del lac, luènh del ga. Una chavana se levèt. Foguèron desorientats. Deguèron nadar de contracorrent. Tombèron dins un gorg prigond. S’entrepachèron dins un vielh fialat de pescaires. Daissèron lors vestits banhats que pegavan. Anastasia s’avisèt que son cisèl èra desempegat. Poguèt copar lo fialat. Dins lo trebolum de l’aiga fosca, copava, trincava, tant e mai que copèt l’auricular del paure Gerard. La sang gisclèt, l’aiga s’enrogissiá …

Per astre arribèron sus la broa. Ausiguèron la votz espaurida de la mairina. Èron salvats. Mairina los esperava, braces duberts. Bofèt sul det menèl : la sang s’arrestèt de rajar :  » Serà pas qu’una copadura, una pitiòta copadureta ! »

Alara, Anastasia, s’avisèt que son calinhaire avià grandit, dempuèi son banh famόs. Èra un òme fach. Quin esbalausiment quora Gerard li apareguèt dins tota sa virilitat trionfanta! Quin treboladís!….

Sus la sabla de la plaja, la chòta jaisiá a costat d’una boneta roja!

Signatura : La vièlha que volià pas morir …censurada!