Lo maset e lo libre pichon (Natalia)

     Dins lo vilatge de Claret, entre l’ostal e lo lac de la Matana, i a un fum de dralholets que serpejan entre las vinhas. Al bestorn d’un d’els, i a un maset enrodat de pins e d’argelasses. E çò que m’agrada, es de me sarrar a la paret que vedèla e d’espepissar per la véiria.

     Dedins : un lièch pichonet de fèrre amb una palhassa, un topin rovilhat, una borrassa qu’i endevinam las aranhas dejós, e… un libre pichon. Ailàs, quitament après d’unas minutas que los uèlhs sián acostumats, òm capita pas de legir lo títol. Lo pastre o lo vinhairon qu’i venián far son penequet, quina istòria los fasián somiar ? D’aventuras de marins partits per las illas de luènh ? O coma caçan las chòtas ? O benlèu una istòria d’amor ?

     Dins lo silenci e lo temps arrestat, dins la posca que pampalheja dins los dardalhs pels intersticis, la vida contunha de borbolhar dins aqueste libre abandonat e misteriós…

     …………………………………………………

Interstici (Cristina)

Aqueste mot me fa pensar al drollet qu’èra embarrat, presonièr dins una cauna, amb sa maire, dempuèi sa naissença. Sa maire, ela, i èra dempuèi nòu meses de mai. Dempuèi lo jorn de son raubatòri, per un ors, seguit d’un viòl. Visquèron aquí dedins pendent d’annadas. L’ors lor portava la mangisca. 

Un jorn, lo blòc de lausa, pesuc, que barrava la dintrada, daissèt passar un rai de lum dins la cauna, per un interstici. Lo drollet ensagèt d’arrapar aquesta causa tan polida, mas èra impossible. La maire que l’agachava, se botèt a plorar. Susprés, l’enfant demandèt : 

« Perqué ploras ? 

– Plori perque i a pas res de mai polit dins lo mond. Es lo solelh. Es quicòm que tu coneisseràs pas jamai. 

– Mas non, un jorn que serai vengut fòrt, la bolegarai la ròca de lausa qu’embarra la dintrada, e nos anarem. 

– Eh ben, que lo cèl t’ausisca mon filh. Crosi los dets ! 

  …………………………………..

Interstici (Catarina)

Prèp de tu me voliái desrevelhar
Me desrevelhar e te poder agachar,
Agachar ton pelatge doç e rescaufant,

Rescaufant coma la forradura d’un caban,
Caban que pòrti desenant cada matin,
Lo matin quand ne pèrdi mon latin,

Aquel latin que sens bruch m’anóncia
A travèrs l’interstici de la pòrta, ta preséncia,
Mercé per ta paciéncia …

………………………………………………..

La peça sin teulat (Florença)

Fa quant de temps que soi a l’isolament? Me soveni pas… Arrestèri de comptar los jorns perque vesi pas la lutz, i a pas de fenèstra aicí. Es un ampola nuda que dona una luminositat seca, artificiala, de còps intensa e d’autre menuda, pichòta, apagada, trebolanta. 

La pèça es pichòta, grisa amb lo plafont bas. Una pòrta e un gabinet a costat ont lo robòt-garda bota la mangisca un còp per jorn. Sovent dubrissi lo gabinet per veire s’i a quicòm, la cal sortir del gabinet si que non lo robòt-garda la levarà e manjaràs pas.                                   

Lo robòt-garda es un cube de metal amb 4 ròdas, de camèras sus los 5 costats, benlèu que n’i a una en dejós mas ai pas jamai pogut veire. Parla pas, sonque una còrna quand i a un problèma. Aquesta bestiòta mecanica lisa rapidament sul carrelatge e t’espera pas, s’ès tardièr de còps, la pòrta se pòt barrar davant tu, alara, un autre robòt-garda arriva de se sap pas ont per te tornar lèu a ta cellula.

Quand es lo moment de la passejada, lo robòt-garda dubrís la pòrta e me cal sortir lèu per pas mancar l’astre de sortir. La passejada se passa dins una peçòta sin teulat, las parets e lo carrelatge son grises. L’unica color es lo cèl blau. Ai pas jamai vist lo solelh. En fàcia de la pòrta de dintrada n’i a una autra de fusta.

A pro pena dintrada dins aquesta cellula sin teulat, boti ma man sus la paret los uèlhs clavat al cèl e camini. Dètz viradas d’un sens, dètz de l’autra. Aprèp un momenton me boti a observar las parets e la pòrta de fusta meticulosament, benlèu qu’i a quicòm qu’a cambiat dempuèi l’autre jorn. A l’entorn de la pòrta, i a un interstici infim, una lutz. Un còp crosèri un agach, un uèlh verd, benvolent. 

Pauc a pauc, mas passejadas se transformèron en observacion de la paret del costat de la pòrta per fin finala tornar observar la pòrta e l’interstici. L’uèlh de l’autre costat èra pas totjorn lo meteis mas es totjorn benvolent, me fa passar la fòrça, lo coratge de continuar.

………………………………………………..

Interstici dins la cadena umana (Ròsa)

Dins l’interstici abans que s’acabe l’espaci de temps que finirà lo mes de novembre ai lo temps d’escriure benlèu… la pagina sus l’ordinator es blanca, pas de que trobar un interstici per far viatjar mon imaginari e sens imaginari pas brica de tèxt, d’escrich sus l’interstici. 

Lo cal anar  quèrre endacòm, endacòm mai… Benlèu l’interstici entre dos torns de ròda, entre dos bruches fargats per l’avançada de las ròdas del vagon que me mena endacòm, endacòm mai cap al  país ont fa jorn sens interstici  l’estiu amb sonque una leugièra flassada de coton estrifat que significa dins lo cèu la venguda d’un autre jorn, un cambiament de numèro.

 Metèri de temps a trobar sus la mapa del mond ont èra l’iscla del fjòrd d’Oslo que se sona Hãøya ont passèri un quinzenat de jornadas quand…. Lo temps passèt lèu lèu e encara tan lèu… una vida. 

Mas se me referissi als òmes e a las femnas que visquèron dins las Baumas de Bruniquel fa176 000 ans, la meuna vida es sonque un pichonet interstici dins la cadena umana. 

Mas aquel interstici per ièu es lo mai important, dirai segur qu’es vital. Se que non auriái pas sauput l’afar dels neandertalians de Bruniquel, ai mai conegut los batèus dels Vikings e un molon d’autras causas de la vida coma l’amistat, la calor de l’amor, la necessitat de la poesia, de la resisténcia a la barbariá. 

E dins l’interstici entre dos chaples la patz coma un esper pel mond dins quant d’annadas…